SKU: DB.01-00379
ISBN 9790012169529.
Beso nders junge Spieler - etwa ab dem 3. Lebensjahr - werden an diesen kleinen Miniaturen ihre Freude haben.Choral - Tanzstuck - Volkstanz - Herbsttag - Bohmische Polka - Altes Lied - Praludium - Fremdes Lied (Chromatische Studie) - Windrader - Zwiegesprach - Junge Pferde - An der Quelle.
SKU: HL.49004734
ISBN 9783795755010. German.
Diese elementare Anleitung fur die Sopranblockflote verdankt ihre grosse Verbreitung ihrem methodisch wohldurchdachten Aufbau, der dem kindlichen Auffassungsvermogen angepasst ist. Sie beginnt in Band 1 mit einfachen bekannten Liedern und schreitet in behutsamen Lernschritten so weit vor, dass der Schuler kleine Stucke alter Meister spielen kann. In Band 2 kam es den Verfassern darauf an, nicht nur die Spielfertigkeit zu vervollkommnen sondern auch Grundkenntnisse der allgemeinen Musiklehre leicht verstandlich zu vermitteln. Neben den beiden Schulbanden fur die Sopranblockflote (Band 1: ED 2661 / Band 2: ED 4245) gibt es auch eine 'Altflotenschule fur den Anfang' (ED 6351) und mehrere erganzende Hefte zum gemeinsamen Musizieren in kleinen Ensembles, auch mit Orff-Instrumenten.
SKU: HL.49003975
ISBN 9790001039888.
SKU: BR.KM-2483-07
ISBN 9790004502587. 9 x 12 inches.
Friedrich HolderlinMnemosyne Ein Zeichen sind wir, deutungslos,Schmerzlos sind wir und haben fastDie Sprache in der Fremde verloren.Wenn namlich uber MenschenEin Streit ist an dem Himmel und gewaltigDie Monde gehn, so redetDas Meer auch und Strome mussenDen Pfad sich suchen. ZweifellosIst aber Einer, derKann taglich es andern. Kaum bedarf erGesetz. Und es tonet das Blatt und Eichbaume wehn dann nebenDen Firnen. Denn nicht vermogenDie Himmlischen alles. Namlich es reichenDie Sterblichen eh an den Abgrund. Also wendet es sich, das Echo,Mit diesen. Lang istDie Zeit, es ereignet sich aberDas Wahre. Wie aber Liebes? SonnenscheinAm Boden sehen wir und trockenen StaubUnd heimatlich die Schatten der Walder und es bluhetAn Dachern der Rauch, bei alter KroneDer Turme, friedsam; gut sind namlich,Hat gegenredend die SeeleEin Himmlisches verwundet, die Tageszeichen.Denn Schnee, wie MaienblumenDas Edelmutige, woEs seie, bedeutend, glanzet aufDer grunen WieseDer Alpen, halftig, da, vom Kreuze redend, dasGesetzt ist unterwegs einmalGestorbenen, auf hoher StrassEin Wandersmann geht zornigFern ahnend mitDem andern, aber was ist dies?Am Feigenbaum ist meinAchilles mir gestorben,Und Ajax liegtAn den Grotten der See,An Bachen, benachbart dem Skamandros.An Schlafen Sausen einst, nachDer unbewegten Salamis steterGewohnheit, in der Fremd, ist grossAjax gestorben,Patroklos aber in des Koniges Harnisch. Und es starbenNoch andere viel. Am Kitharon aber lagEleuthera, der Mnemosyne Stadt. Der auch, alsAblegte den Mantel Gott, das Abendliche nachher losteDie Locken. Himmlische namlich sindUnwillig, wenn einer nicht die Seele schonend sichZusammengenommen, aber er muss doch; demGleich fehlet die TrauerIn meinen Holderlin lesen-Stucken ging es mir darum, Wege zu finden, die gewaltigen Sprachstrukturen Holderlins so in die zeitliche Form der Musik zu integrieren, dass sie Funktionen der musikalischen Form ubernehmen, ohne in ihrer Eigenkraft (sowohl akustisch wie auch im Sinne expressiver ,,Deutung) im geringsten geschmalert zu werden. Das hiess zunachst: Sprechen, nicht singen! - Aber das wurde nur bedeuten, dass es nicht um die Musikalisierung von Text geht; ebenso wichtig ist es, dass es auch nicht um melodramatisch ,,erzahlende Musik geht. Sondern: Zwei autonome Kunste durchdringen sich auf diaphane Weise, ohne sich zu uberformen oder auszuloschen; es handelt sich um einen Dialog, nicht um eine Vereinnahmung durch Hierarchisierung.Sind wir uns selbst zu einem ,,Zeichen...deutungslos geworden, wie es Holderlins Anfangszeilen sagen, so erscheinen auch die Zeichen, die wir selber setzen, sich immer mehr einer Deutbarkeit zu entziehen. Mein Stuck, das den vollstandigen Text von Holderlins Mnemosyne integriert, stellt auf seine Weise die Frage nach dem ,,Zeichen. ,,Was ist dies? Klang? Wort? Schrift? Wie sind die Grenzen, die Ubergange, die gegenseitigen Beeinflussungen der einzelnen Zeichenregionen? Was liegt ihnen zugrunde? Worte und musikalische Zeichen bewegen sich im Medium der Zeit; Schriftzeichen erscheinen zunachst als Verraumlichung, aber man muss daran erinnern, dass der Vorgang des Schreibens - wie er in der ostasiatischen Kalligraphie zu hochster Kunst entwickelt wurde - auch zeitlichen Charakter hat. Mnemosyne - die Kraft des Sich-Erinnerns - schafft die Zeichen, indem sie Gestalten durch Wiederholung fixiert und so aus dem endlosen Fluss der wahrgenommenen Vorgange herauslost. Die so entstehende artikulierte Zeit schafft wiederum durch das Wechselspiel von fixierten und sich bewegenden Gestalten das Bewusstsein fur differenzierte Formablaufe. Der Formverlauf meines Stuckes zeichnet solche genetischen Prozesse nach. Der Horer wird schnell merken, dass die Wortzeichen oft einer zuerst erscheinenden musikalischen Klangwelt entspringen (ich stimme Walter Benjamin zu, wenn er sagt, dass die Sprache in ihrer grundlegenden Schicht expressiven - und nicht darstellenden - Charakter hat). Die Schrift auf der Leinwand folgt zunachst den sprachlichen Aktionen der Stimme, erhalt dann aber auch eigene Teile der Form zugeteilt, in der sie sich als autonomes Zeichen darstellt. In der durch die drei Strophen Holderlins notwendigerweise dreiteiligen Gesamtform gibt es immer wieder Abschnitte, in denen entweder das musikalische Geschehen oder die Sprachzeichen des Gedichtes oder das Sich-Schreiben der Schrift im Vordergrund stehen; der Komponist versteht sich also hier auch als ,,Zusammensetzer der in unserer Wahrnehmung so verschieden besetzten Zeiten des Schreibens, Sprechens und Musikhorens. Es bilden sich im Verlauf des 40-minutigen Stuckes auch Grenzfalle, wie ,,stumme Musik oder total musikalisierte - ihrer Verstehbarkeit beraubte - Textrezitation. Auch das Singen von Text - in meinen bisherigen Holderlinstucken strikt vermieden - wird als ausserste Moglichkeit gegen Ende des formalen Prozesses zugelassen. An einigen Stellen zeigt die Musik sozusagen direkt auf sich selbst. Es sind Formzustande, die ich in meinem ,,Shir Hashirim als ,,Koan bezeichnet habe: ,,endlose Wiederholungen einer zeichenhaften Konstellation, bei jeder Wiederholung minimal verandert - so wie ein Kalligraph sein Schriftzeichen bei jedem Malvorgang unwillkurlich verandert und neu schafft. Steht im ersten Teil der Grossform der Aspekt des Abstrakten, des Unsinnlichen im Vordergrund, so wird im zweiten Teil Bildhaftigkeit als Eigenschaft nicht nur der Sprache, sondern auch der Musik betont: die Landschaft, halb schnee - halb blutenbedeckt, die der Wanderer ,,zornig durchstreift. Am Ende dieses Teils wird das Schriftbild selber zur Landschaft, die der Leser/Horer durchwandert. Er wird im dritten Teil durch einen Verwandlungsprozess zu den ekstatischen Ursprungen des holderlinschen Dichtens gefuhrt, und damit zur explizit musikalischen Ebene: Die Totenklage um Hektor und Ajax wird zum ,,dithyrambischen Tanz, wie es Holderlins Schlusszeile entwirft: ,,... darum fehlet die Trauer. Es bleibt noch nachzutragen, dass ich den in der Stuttgarter Ausgabe der Werke Holderlins in drei Versionen abgedruckten Text in einer Mischversion verwendet habe: die erste Strophe aus der 2. Fassung, die zweite mit Abweichungen und Widerspruchen aus allen drei Fassungen, und die dritte Strophe aus der 3. Fassung. (Hans Zender) CD:Salome Kammer (voice), Klangforum Wien, cond. Hans ZenderKairos 0012522KAIBibliography:Al lwardt, Ingrid: Nach-Lese. Holderlins Gesang im Resonanzraum der Musik Hans Zenders, in: Hans Zender. Vielstimmig in sich, hrsg. von Werner Grunzweig, Jorn Peter Hiekel und Anouk Jeschke (= Archive zur Musik des 20. und 21. Jahrhunderts, Band 12), Hofheim: Wolke 2008, pp. 43-60.Fuhrmann, Wolfgang: Zender lesen. Die Frage nach dem Zeichen in ,,Mnemosyne, in: ,,Ein Zeichen sind wir, deutungslos. Holderlin lesen, Ikkyu Sojun horen, Musik denken, hrsg. von Violetta L. Waibel, Gottingen: Wallstein 2020, S. 194-211Pragungen im Pluralismus. Hans Zender im Gesprach mit Jorn Peter Hiekel, in: Orientierungen. Wege im Pluralismus der Gegenwartsmusik, hrsg. von Jorn Peter Hiekel (= Veroffentlichungen des Instituts fur Neue Musik und Musikerziehung Darmstadt, Band 47), Mainz u. a.: Schott 2007, pp. 130-137.Mosch, Ulrich: Ultrachromatik und Mikrotonalitat. Hans Zenders Grundlegung einer neuen Harmonik, in: Hans Zender. Vielstimmig in sich, hrsg. von Werner Grunzweig, Jorn Peter Hiekel und Anouk Jeschke (= Archive zur Musik des 20. und 21. Jahrhunderts, Band 12), Hofheim: Wolke 2008, pp. 61-76.Schmidt, Dorte: Erfahrung und Erinnerung. Kompositorisches Material zwischen Klang und Bedeutung in der Kammermusik des spaten 20. Jahrhunderts, in: Mnemosyne. Zeit und Gedachtnis in der europaischen Musik des ausgehenden 20. Jahrhunderts, hrsg. von Dorothea Redepenning und Joachim Steinheuer, Saarbrucken: Pfau 2006, pp. 41-58.Zenck, Martin: Holderlin lesen seiner Stimme zuhoren. Holderlin-Lekturen von Klaus Michael Gruber, Hans Zender und Bruno Ganz, in: Neue Zeitschrift fur Musik 172 (2011), Heft 6, pp. 25-29.Zender, Hans: Zu meinem Zyklus Holderlin lesen, in: Mnemosyne. Zeit und Gedachtnis in der europaischen Musik des ausgehenden 20. Jahrhunderts, hrsg. von Dorothea Redepenning und Joachim Steinheuer, Saarbrucken: Pfau 2006, pp. 26-40.World premiere: Witten (Wittener Tage fur neue Kammermusik), May 4, 2001.
SKU: HL.49006365
ISBN 9790001068963.
SKU: HL.49004533
ISBN 9790001047494. UPC: 073999559576. 7.25x11.0x0.114 inches.
SKU: BR.BV-364
Hans Zender is regarded as one of the most important composers and conductors of his generation. However, he has also written a great deal about music.
ISBN 9783765103643. 6.5 x 9.5 inches.
Since the first edition appeared, the response to Hans Zender's works in the music life of the present has gratifyingly continued to increase. The same applies to the musicological analysis of Zender's work as well as also to Zender's texts on music. Perhaps the present volume has contributed to some extent to all of this. Therefore, it is all the more gratifying that this book, containing some of Zender's central texts and even having almost the character of a complete edition of the writings from 1975 to 2003, can now be presented in a new expanded issue. Here, there are various substantial additions, referring above all to texts on compositions of the last 15 years whose consideration should give additional heft to this volume. (Jorn Peter Hiekel) Hans Zender is regarded as one of the most important composers and conductors of his generation. However, he has also written a great deal about music. The scope of his texts is very broad - from theoretical and analytical writings and essays to critiques, glosses and even a radio play. This volume, which features all of his major texts, is practically a complete edition. It can be seen as a basis for an in-depth approach to the multi-faceted compositional oeuvre and multi-layered intellectual world of Hans Zender. The texts repeatedly turn to fundamental aspects or take up elements that are primarily related to the works of other composers. One of the book's fundamental texts, Gegenstrebige Harmonik, is a kind of new, microtonal harmony method that draws some remarkable consequences from the history of composition since Antiquity.Bibliography:Hi ekel, Jorn Peter: Vielstimmig in sich. Zu einigen Kernaspekten in Hans Zenders Schaffen, in: Hans Zender. Vielstimmig in sich, hrsg. von Werner Grunzweig, Jorn Peter Hiekel und Anouk Jeschke (= Archive zur Musik des 20. und 21. Jahrhunderts, Band 12), Hofheim: Wolke 2008, pp. 13-28..
SKU: HL.49005536
ISBN 9790001059466. German.
SKU: HL.49004516
ISBN 9790001047333.
SKU: M7.VHR-16-01
ISBN 9790201303352.
SKU: HL.49004836
ISBN 9790001051507.
SKU: BA.BA11303
ISBN 9790006565436. 27 x 19 cm inches. Language: German.
Georg Christoph Billers „Drei Motetten“ für vielstimmig gemischten Chor, Solo-Bariton (in „St. Thomas-Motette“ und „Hiobs Botschaft“) und Bassinstrument (ad lib.) zeugen vom vielschichtigen Kompositionsstil des ehemaligen Thomaskantors und sind in praktischen Einzelausgaben mit separater Bassstimme erhältlich.Als zweite der „Drei Motetten“ verweisen die „Botschaften Jesajas“ zunächst auf Johann Sebastian Bachs Motette „Fürchte dich nicht“ BWV 228. Die Motette für vier- bis sechsstimmigen gemischten Chor und Bassinstrument (ad libitum) ist gespickt von musikalischen Zitaten. Sogar Anklänge der Nationalhymne der DDR halten Einzug in Georg Christoph Billers Komposition. Schließlich ertönt im Schlussfugato das „Thema Regium“ aus dem „Musikalischen Opfer“ BWV 1079 von Johann Sebastian Bach.Info rmationen zu den Audio-Aufnahmen (siehe Multimedia)Botsch aften Jesajas Leipziger Vocalensemble Leitung: Georg Christoph Biller Aufnahme: 10. Februar 2018 in der Thomaskirche Leipzig Tonmeister Stefan Antonin / Rondeau Production
SKU: M7.DOHR-17684
ISBN 9790202036846.
Chop in und die Mazurka gehören unweigerlich zusammen. Der Komponist liebte diesen volkstümlichen Tanz seiner polnischen Heimat, in der er die ersten 20 Jahre seines Lebens zubrachte und widmete sich dieser musikalischen Gattung sein ganzes Leben lang. Opus 68 besteht aus vier Mazurken, die zwischen 1830 und 1846 entstanden sind und 1855 posthum veröffentlicht wurden. Auch in ihnen finden sich die typischen Kennzeichen wie schneller 34-Takt, Akzente auf schwachen Taktteilen, Triolen, punktierte Rhythmen und weite melodische Sprünge. Während die erste der beiden ausgewählten Mazurken deutlich an einen Volkstanz angelehnt ist, wirkt op. 68 Nr. 3 etwas nachdenklicher und raffinierter. Der B-Teil mit der lydischen Solomelodie und dem sie begleitenden Quint-Ostinato, welches ihr auch vier Takte lang vorangestellt ist, trägt allerdings wiederum volksmusikalische Züge. (Annette Kutzer).
SKU: M7.VHR-16
ISBN 9790201303345. German.
SKU: M7.VHR-49-01
ISBN 9790201324258.
SKU: M7.VHR-2039
ISBN 9790201305974.
SKU: HL.49006012
ISBN 9790001065269.
SKU: BT.SCHEE3053
SKU: HF.FH-2237
ISBN 9790203422372. 8.3 x 11.7 inches.
1. Auf dem Feld eine Birke stand (Russ. Volkslied); 2. Ich ging auf einen Berg (Russ. Volkslied); 3. Pflanzte selbst im Gartlein (Russ. Volkslied); 4. Die Wachtel (Weissruss. Volkslied); 5. Russisches Volkslied; 6. Kasatschok (Ukrainisches Volkslied); 7. Russisches Volkslied; 8. Es gingen drei Schnitter aufs Feld (Ukrainisches Volkslied); 9. Im Garten (Russ. Volkslied, mit Variationen); 10. Welch ein Klang (Russ. Volkslied); 11. Ungarische Volksweisen; 12. Hopak (Ungar. Volkstanz); 13. Ungarische Volkslieder; 14. Ungarische Tanze; 15. Kleiner Czardas (Ferenc Erkel).
SKU: BT.BMP8095417
A lot is known about the American composer Leroy Anderson. This son of Swedish immigrants played the piano, organ, accordion, trombone, tuba and double bass. He spoke several languages fluently and graduated from Harvard with first-class honours.While on military service, the army also commissioned him to write a manual on Icelandic grammar.He already started writing musical arrangements as a student, and from his 30th year arranged and composed for the Boston Pops Orchestra. Such melodiesas Serenata, The Typewriter, Sleigh Ride and Bugler�s Holiday made him world famous. His best-known work, Blue Tango, reached number one in the US charts in 1952, and it sold more than a million copies. In 1975, a year after hisdeath, he was given a star at the Walk of Fame in Hollywood.Most of his works last no longer than three minutes, about the maximum length of a single at that time. One work that lasts longer is his 1953 Piano Concerto in C for piano and orchestra.The first performance was in Chicago, conducted by the composer and with Eugene List at the piano. However, after three performances he was no longer happy with the work and withdrew it. He always intended to revise it, but never got round to it. Itwas only in 1989 that the Anderson family decided to republish the work.This three-part composition is on the one hand characterised by a careless elegance, but on the other one can hear the influence of Rachmaninoff, Copland, Gershwin, and evenBeethoven and Mozart, as well as the Viennese classics.Anderson used the sonata form for the first movement. It ends with a cadenza that carries us on into the second part (in e minor). The third part is a typically cheerful American folk dance in2/4 time, a so-called Hoe Down, with a lilting, lyrical passage as its middle section. At the end comes a solo passage followed by a rapid close.In this piano concerto, Anderson combines a rigidly classical form of composition with simple andappealing themes and elements from light music. So this work is a perfect synthesis of light music and what is called serious music, in the same way as Gershwin�s Rhapsody in Blue. A work that can be played equally well in a concerthall, at an open-air concert or even a pop concert.Over de Amerikaanse componist Leroy Anderson is veel bekend. Deze zoon van Zweedse immigranten speelde piano, orgel, accordeon, trombone, tuba en contrabas. Hij sprak vloeiend verschillende talen en studeerde met grote onderscheidingaf aan Harvard en schreef tijdens zijn legerdienst in opdracht van het leger een handboek grammatica Ijslands.Al in zijn studententijd begon hij met het maken van arrangementen, en vanaf zijn 30ste arrangeerde en componeerde hijvoor het Boston Pops Orchestra. Melodieën zoals Serenata, The Typewriter, Sleigh Ride en Bugler's Holiday maakte hem wereldberoemd. Zijn bekendste werk Blue Tango stond in 1952 op nummer één in de VS Charts, ener werden meer dan een miljoen exemplaren van verkocht. Een jaar na zijn dood in 1975 kreeg hij een ster op de Walk of Fame in Hollywood.Zijn meeste werken duren niet langer dan drie minuten, ongeveer de maximumduur van een singletoen. Een werk dat wel langer duurt, is het pianoconcerto in C voor piano en orkest uit 1953. Het werd in Chicago gecreëerd onder zijn leiding met Eugene List aan de piano. Na drie uitvoeringen echter, was hij niet meer tevredenover zijn werk en trok dit terug. Hij had zijn leven lang de intentie het te herwerken doch kwam er niet meer toe. Pas in 1989 besliste de Anderson Familie zijn pianoconcerto toch opnieuw uit te geven.Dit driedelige werk wordtenerzijds getypeerd door een zorgeloze elegantie, maar anderzijds zijn invloeden van Rachmaninoff, Copland, Gerschwin en zelfs Beethoven en Mozart alsook de Weense klassiekers te horen.Voor de eerste beweging, past Anderson de sonatevormtoe. Op het einde volgt een cadenza die ons in het tweede deel (in mi klein) voert. Het derde deel is een typische Amerikaanse, vrolijke volksdans in 2/4, een zogenaamde Hoe Down met als middengedeelte een zangerige, lyrischeÜber den amerikanischen Komponisten Leroy Anderson lässt sich vieles berichten: Der Sohn schwedischer Immigranten spielte Klavier, Orgel, Akkordeon, Posaune, Tuba und Kontrabass, sprach neun Sprachen fließend, absolvierte mit einemMagna-cum-laude-Absc hluss die Harvard Universität und verfasste während seiner Militärzeit im Zweiten Weltkrieg für die amerikanische Armee eine Grammatik des Isländischen. Schon während seiner Studentenzeit begann er zu arrangieren, ab Mitte der30er Jahre des letzten Jahrhunderts arrangierte und komponierte er für das Boston Pops Orchestra. Aus seiner Feder stammen so bekannte Werke der leichten Muse wie Serenata, The Typewriter, Sleigh Ride oder Bugler�s Holiday. Sein wohlbekanntestes Stück, Blue Tango, wurde als erste Instrumentalkomposition über eine Million Mal verkauft und belegte im Jahr 1952 Platz 1 der US-Charts. Für seine Verdienste um die Schallplattenindustrie erhielt er ein Jahr nach seinem Tod einenStern auf dem Walk of Fame in Hollywood.Charakteristisc h für seine Werke ist die Dauer: die meisten sind rund drei Minuten lang � mehr passte nicht auf den damals gebräuchlichen Tonträger, eine Singleschallplatte. Nur wenige seinerKompositionen sprengen diesen Zeitrahmen. Dazu gehört sein Konzert C-Dur für Klavier und Orchester. Er komponierte es 1953, die Uraufführung fand unter seiner Leitung und mit Eugene List am Klavier im selben Jahr in Chicago statt. Da Anderson mit demWerk aber nicht zufrieden war, zog er es im Sommer 1954, nach nur drei Aufführungen, wieder ein. Er hatte zeitlebens die Absicht, es zu überarbeiten, allein, es kam nicht mehr dazu. Erst 1989 entschied sich die Anderson-Familie dazu, dasKlavierkonzert wieder zu veröffentlichen.Das dreisätzige Werk zeigt die Unbeschwertheit und Eleganz, die Andersons sämtliche Kompositionen auszeichnen. Dennoch findet man darin auch Anklänge an Komponisten wie Rachmaninoff, Copland, Gershwin, undeben Beethoven und Mozart, sowie die Wiener Klassiker. Der erste Satz folgt der Sonatenhauptsatzform. An seinem Ende steht eine Klavierkadenz, die direkt in den langsamen zweiten Satz (in e-Moll) überleitet. Der dritte Satz schließlich ist einwaschechter Hoe Down, ein fröhlicher amerikanischer Volkstanz im 2/4-Takt, in dessen Zentrum aber eine lyrisch-gesangliche Passage steht. Eine weitere Solo-Kadenz führt das Werk in einen spritzigen Schlussabschnitt.In seinem Klavierkonzertvereinigt Anderson einen klassisch-traditionellen Form- und Kompositionsstil mit Elementen der Unterhaltungsmusik und eingängigen Melodien, die schon immer sein Markenzeichen waren. Daher bildet dieses Werk eine perfekte Synthese von ernster undleichter Musik. Es passt � wie beispielsweise auch George Gershwins Rhapsody in Blue � gleichermaßen in einen vornehmen Konzertsaal, wie auch zur zwanglos-lockeren Atmosphäre einer sommerlichen Open-Air-Veranstaltung oder einesPops-Konzertes.< br>Nous savons beaucoup de choses sur le compositeur américain Leroy Anderson. Ce fils dimmigrants suédois jouait du piano, de lorgue, de laccordéon, du trombone, du tuba et de la contrebasse. Il parlait couramment plusieurs langues et était diplômé avec grande distinction de Harvard. Pendant son service militaire, il écrivit un manuel de grammaire islandaise commandé par larmée.Étudiant, il avait déj commencé faire des arrangements et dès l ge de 30 ans, il arrangeait et composait pour le Boston Pops Orchestra. Des mélodies telles que Serenata, The Typewriter, Sleigh Ride et Buglers Holiday lui valurent une renommée mondiale. Son uvre phare, Blue Tango, fut numéro un descharts américains en 1952 et se vendit plus dun million dexemplaires. Un an après sa mort en 1975, il eut droit son étoile sur le Walk of Fame Hollywood.La plupart de ses uvres nexcèdent pas trois minutes, soit peu près la durée maximale dun single lépoque. Son concerto en ut pour piano et orchestre de 1953 est quant lui plus long. Il fut créé Chicago sous sa direction avec Eugene List au piano. Après trois exécutions, Anderson nétait toutefois plus satisfait de son travail et le retira. Toute sa vie, il eut lintention de le remanier mais ne le fit pas. Ce nest quen 1989 que la famille Anderson décida de tout de m?me rééditer son concerto pour piano.Cette uvre en trois parties se caractérise par son élégance nonchalante mais aussi par linfluence de Rachmaninoff, Copland, Gershwin et m?me de Beethoven et Mozart, ainsi que des classiques viennois.Pour le premier mouvement, Anderson opte pour une sonate. la fin, une cadence nous conduit la deuxième partie (en mi mineur). La troisième partie est une danse populaire joyeuse et typiquement américaine en 2/4, une Hoe Down avec un passage lyrique et mélodieux en son milieu. la fin, un solo est suivi par une clôture rapide.Dans son concerto pour piano, Anderson unit une composition pure et classique des thèmes beaux et simples, sans oublier des éléments de la musique légère. Cette uvre.
SKU: M7.VHR-49
ISBN 9790201324241.
SKU: BA.BA11301
ISBN 9790006565412. 27 x 19 cm inches. Language: German.
Georg Christoph Billers „Drei Motetten“ für vielstimmig gemischten Chor, Solo-Bariton (in „St. Thomas-Motette“ und „Hiobs Botschaft“) und Bassinstrument (ad lib.) zeugen vom vielschichtigen Kompositionsstil des ehemaligen Thomaskantors und sind in praktischen Einzelausgaben mit separater Bassstimme erhältlich.Der ehemalige Thomaskantor Georg Christoph Biller komponierte die dritte seiner Drei Motetten, „St. Thomas-Motette“ (2010/2016), in Gedanken an den Thomasschüler Richard Wagner. „Selig sind, die nicht sehen und doch glauben“: Die Motette für acht- bis zehnstimmigen gemischten Chor, Solo-Bariton und Bassinstrument (ad libitum) erzählt die Geschichte des zweifelnden Thomas. Als Reminiszenz an Wagner und die Religiosität seines „Bühnenweihfests piels“ erklingt das Anfangsmotiv des Parsifal.
SKU: M7.VHR-32-01
ISBN 9790201323046.
SKU: HL.49007511
ISBN 9783795750671. UPC: 073999263855. 9.0x12.0x0.199 inches. German. Christa Estenfeld-Kropp.
Wh ere in volume 1 the notes in the octave c1 * d2 were carefully introduced and consolidated, volume 2 expands the range of notes to include c3 and gradually introduces chromatic notes. Rhythmic knowledge is extended (semiquavers, dotted crotchets) and different playing styles are practised (legato, staccato, portato). Lots of songs from all over the world, together with increasing numbers of original pieces, provide varied and colourful teaching repertoire. The teacher's book deals with the prerequisites for starting lessons (buying and caring for an instrument, the principles of teaching) and gives plenty of practical tips for lessons and suggestions for introducing each piece. Following on from volume 2, the publishers now present a tutor book for treble [alto] recorder that continues to feature the descant [soprano] recorder too (ED 8641/ED 8642).
SKU: HL.49005229
ISBN 9790001056137. German.
SKU: M7.VHR-263
ISBN 9790201311784.