Langue : Français
/ Piano Et Chant
SKU: BT.DHP-1175777-400
ISBN 9789043151801. English-German-French-Dut ch.
Great opera singers have enthralled us for over three hundred years. When we see them on stage our ears are filled with some of the finest classical melodies of all time. Live at the Opera makes this precious treasure trove accessible to instrumentalists, too: 11 Italian operatic arias have been individually arranged for clarinet, recorded by the world-renowned / clarinettist Matthias Schorn. The accompaniment is supplied by an authentic opera orchestra, and it is also available as a play-along version without the soloist. A historical background to each piece, along with performance tips, is included in this unique collection.Al meer dan driehonderd jaar weten grote operazangers en -zangeressen hun publiek te betoveren. Wanneer ze voor ons op het podium staan, vertolken ze melodieën die behoren tot de allermooiste van de klassieke muziek. Live at the opera maakt deze schat aan melodieën nu ook toegankelijk voor instrumentalisten: elf Italiaanse opera-ariaâ??s zijn speciaal gearrangeerd voor klarinet en opgenomen door de wereldberoemd klarinettist Matthias Schorn. Een echt operaorkest neemt de begeleiding voor zijn rekening, die op de meespeelversie ook zonder solo-instrumentalist beschikbaar is. Verder zijn in deze unieke collectie muziekhistorische achtergrondinformatie bij iedere aria entips voor de uitvoering opgenomen. Schon seit mehr als dreihundert Jahren ziehen groÃ?e Opernsängerinnen und -sänger uns in ihren Bann. Wenn sie auf der Bühne stehen, bringen sie einige der schönsten klassischen Melodien aller Zeiten zu Gehör. Live at the Opera macht diesenkostbaren Melodienschatz nun auch Instrumentalisten zugänglich: 11 italienische Opernarien wurden individuell für Klarinette eingerichtet und werden von dem weltweit renommierten Klarinettisten Matthias Schorn vorgespielt. Ein echtes Opernorchesterübernimm t dabei die Begleitung, welche zusätzlich auch in einer Mitspielversion ohne den Solisten zur Verfügung steht. Musikhistorisches Hintergrundwissen und Ausführungstipps zu den einzelnen Arien sind weitere Pluspunkte dieser einzigartigenSammlung. Les grandes chanteuses lyriques nous captivent depuis plus de trois siècles. Lorsque nous les voyons sur scène, nos oreilles se délectent de mélodies qui comptent parmi les plus belles de tous les temps. Live at the Opera permet aux instrumentistes dâ??accéder également ces trésors : 11 arias dâ??opéras ont été individuellement arrangés pour la clarinette et enregistrés par le clarinettiste de renommée internationale Matthias Schorn. Interprété par un authentique orchestre dâ??opéra, lâ??accompagnement est également fourni sous forme de playback, sans le soliste. Cette collection unique sâ??accompagne dâ??informations sur lâ??histoire des opéras sélectionnés, ainsi que de conseilsdâ??interprét ation. Da oltre tre secoli i grandi cantanti di opera entusiasmano il pubblico con performance che fanno rivivere le melodie classiche più amate. Live at the Opera d la possibilit ai musicisti di cimentarsi con questo repertorio grazie a 15 ariedellâ??opera italiana arrangiate per flauto, clarinetto e tromba.
Disponibili inoltre le basi orchestrali e la versione play-along senza la parte solista di ogni traccia. Arricchiscono lâ??edizione unâ??introduzione storica per ciascun brano e utili consigli per lâ??interpretazione.
SKU: BT.DHP-1185780-400
ISBN 9789043153836. English-German-French-Dut ch.
For over three hundred years, great opera singers have held entire audiences under their spell. In so doing, they can call on an etensive repertoire of arias by many important composers. Live at the Opera now makes this precious treasure trove available to instrumentalists, too. Twelve of the most beautiful operatic melodies of all time have been specially arranged for violin and are performed by the renowned violinist Maximilian Lohse. The accompanying audio is performed by an authentic opera orchestra, which also includes a play-along version without soloist. Additionally, this unique collection also includes background info and tips on performance for theindividual arias. Al meer dan driehonderd jaar weten grote operazangers en -zangeressen hun publiek te betoveren. Wanneer ze voor ons op het podium staan, vertolken ze melodieën die behoren tot de allermooiste van de klassieke muziek. Live at the opera maakt deze schat aan melodieën nu ook toegankelijk voor instrumentalisten: twaalf Italiaanse opera-ariaâ??s zijn speciaal gearrangeerd voor viool en opgenomen door de gerenommeerd violist Maximilian Lohse. Een echt operaorkest neemt de begeleiding voor zijn rekening, die op de meespeelversie ook zonder solo-instrumentalist beschikbaar is. Verder zijn in deze unieke collectie muziekhistorische achtergrondinformatie bij iedere aria entips voorde uitvoering opgenomen. Schon seit mehr als dreihundert Jahren ziehen groÃ?e Opernsängerinnen ein ganzes Opernpublikum in seinen Bann. Dabei können sie sich aus einem umfangreichen Arienrepertoire aus der Feder zahlreicher bedeutender Komponisten bedienen. Live at the Opera macht diesen kostbaren Melodienschatz nun auch Instrumentalisten zugänglich: 12 der schönsten Opernmelodien aller Zeiten wurden hier eigens für Violine eingerichtet und werden von dem renommierten Geiger Maximilian Lohse vorgespielt. Ein echtes Opernorchester übernimmt dabei die Begleitung, welche zusätzlich auch in einer Mitspielversion ohne den Solisten zur Verfügung steht. Hintergrundwissen undAusführungstipps zu den einzelnen Arien sind weitere Pluspunkte dieser einzigartigen Sammlung. Les grandes chanteuses lyriques nous captivent depuis plus de trois siècles. Lorsque nous les voyons sur scène, nos oreilles se délectent de mélodies qui comptent parmi les plus belles de tous les temps. Live at the Opera permet aux instrumentistes dâ??accéder également ces trésors : 12 arias dâ??opéras ont été individuellement arrangées pour le violon et enregistrées par le violoniste de renommée internationale Maximilian Lohse. Interprété par un authentique orchestre dâ??opéra, lâ??accompagnement est également fourni sous forme de playback, sans le soliste. Cette collection unique sâ??accompagne dâ??informations sur lâ??histoire des opéras sélectionnés, ainsi que deconseilsdâ??interprà©tation.
SKU: DZ.DZ-4308
ISBN 9782898522253.
Foll owing a recent experience on the jury of a guitar competition, I noted with great pleasure that Giorgio Mirto, with whom I had shared the role of juror, wanted to celebrate the experience of the competition - during from which we discovered that we had had a great affinity of thought - with something which could endure over time and not evaporate as often happens in short and occasional meetings between musicians. He did it as a true composer, which he is, and dedicated to me a very beautifully crafted Suite to which I allowed myself to collaborate at least formally, by suggesting titles for the four movements. This is how Suite n.1 was born, a piece that does not strictly respect the formal rules of the Baroque era, but reinterprets and reuses them in a new key. The work's obvious late Baroque inspiration led me to find titles that invited the performer to delve deeper into the work's aesthetic inspiration. So I suggested to Giorgio that he title the four movements with something that linked their content to four greats of the 18th century. German masters. The prelude has thus become from Eisenach because of its sometimes improvised Bach-like atmosphere, the second movement, vaguely toccata, speaks an organ language in the manner of Buxtehude (who lived in Lübeck), the slow movement has a Handelian quality - and Handel was born in Halle - and the last movement, far from being a true Chaconne, undoubtedly has the latter's taste for variation and ostinato, typical traits of Telemann who lived in Magdeburg. The cities that appear in the titles are therefore indelible to the authors cited. Furthermore, one should not think that the style of the work is in any way German, given that Giorgio Mirto expresses himself in a very joyful language that synthesizes modality with minimalism, all seasoned with a a nod to Pink's progressive rock Floyd. or a Mike Oldfield... The result of this mixture of ideas, inspirations and styles is a work that personally I never tire of reading and rereading, for the freshness that emanates from it and for the climate expressive which rises, nourishing itself with full efficiency. We ultimately cannot ignore that the note B, the one which marks in a minor way some of the most expressive works of the guitar repertoire, from the study of Sor which made generations of students fall in love with the guitar, until to that of Frank Martin's Four Pieces via La Catedral di Barrios, is the modal fulcrum of the entire Suite: it is true that the Prelude begins with a clear chord in E minor and lingers on an open ending in A minor , but it almost seems that the initial E serves as a launching pad for a continuation of the work in which the dominant, that is to say the B, is the true musical North, the pole star which guides us in the other three movements until the end of the Chaconne de Magdebourg. I wish Giorgio and our Suite great longevity and a favorable destiny in the complex and complex world of contemporary guitar composition. And I thank him again, flattered by his very kind dedication.FRANCE SCO BIRAGHIAu lendemain d'une récente expérience au sein du jury d'un concours de guitare, j'ai constaté avec grand plaisir que Giorgio Mirto, avec qui j'avais partagé le rôle de juré, souhaitait célébrer l'expérience du concours - au cours de laquelle nous avons découvert que nous avions eu un grand affinité de pensée - avec quelque chose qui pourrait perdurer dans le temps et ne pas s'évaporer comme cela arrive souvent lors de rencontres courtes et occasionnelles entre musiciens. Il l'a fait en véritable compositeur, ce qu'il est, et m'a dédié une Suite d'une très belle facture àlaquelle je me suis permis de collaborer au moins formellement, en suggérant des titres pour les quatre mouvements. C'est ainsi qu'est née la Suite n.1, une pièce qui ne respecte pas strictement les règles formelles de l'époque baroque, mais les réinterprèt e et les réutilise dans une nouvelle tonalité. L'inspiration évidente du baroque tardif de l'œuvre m'a amené àtrouver des titres qui invitaient l'interprète àapprofondir l'inspiration esthétique de l'œuvre. J'ai donc suggéré àGiorgio de titrer les quatre mouvements avec quelque chose qui reliait leur contenu àquatre grands du XVIIIe siècle. Maîtres allemands. Le prélude est ainsi devenu d'Eisenach en raison de son atmosphère parfois improvisée àla Bach, le deuxième mouvement, vaguement toccata, parle un langage d'orgue àla manière de Buxtehude (qui vivait àLübeck), le mouvement lent a un Qualité haendélienne - et Haendel est né àHalle - et le dernier mouvement, loin d'être une véritable Chaconne, a sans doute le goût de cette dernière pour la variation et l'ostinato, traits typiques de Telemann qui vivait àMagdebourg. Les villes qui apparaissent dans les titres sont donc indélébiles aux auteurs cités. De plus, il ne faut pas penser que le style de l'œuvre soit en aucune façon allemand, étant donné que Giorgio Mirto s'exprime dans un langage très joyeux qui synthétise la modalité avec le minimalisme, le tout assaisonné d'un clin d'œil au rock progressif Floyd de Pink. ou un Mike Oldfield... Le résultat de ce mélange d'idées, d'inspirations et de styles est un ouvrage que personnellement je ne me lasse pas de lire et de relire, pour la fraîcheur qui s'en dégage et pour le climat expressif qui monte, se nourrissant de plein efficacité. On ne peut finalement pas ignorer que la note B, celle qui marque de manière mineure certaines des œuvres les plus expressives du répertoire de guitare, depuis l'étude de Sor qui a fait tomber amoureux de la guitare des générations d'étudiants, jusqu'àcelle de Frank Martin Quatre Pièces via La Catedral di Barrios, est le point d'appui modal de toute la Suite : il est vrai que le Prélude commence par un accord clair en mi mineur et s'attarde sur une fin ouverte en la mineur, mais il semble presque que le mi initial sert de une rampe de lancement pour une suite de l'œuvre dans laquelle la dominante, c'est-à-dire le B, est le véritable Nord musical, l'étoile polaire qui nous guide dans les trois autres mouvements jusqu'àla fin de la Chaconne de Magdebourg. Je souhaite àGiorgio et à« notre » Suite une grande longévité et un destin favorable dans le monde complexe et complexe de la composition contemporaine pour guitare. Et je le remercie encore, flatté de son très aimable dévouement.FRANCESCO BIRAGHI.
SKU: BT.DHP-1175761-400
ISBN 9789043151795. English-German-French-Dut ch.
Great opera singers have enthralled us for over three hundred years. When we see them on stage our ears are filled with some of the finest classical melodies of all time. Live at the Opera makes this precious treasure trove accessible to instrumentalists, too: 15 Italian operatic arias have been individually arranged for flute, recorded by the world-renowned flautist Walter Auer. The accompaniment is supplied by an authentic opera orchestra, and it is also available as a play-along version without the soloist. A historical background to each piece, along with performance tips, is included in this unique collection.Al meer dan driehonderd jaar weten grote operazangers en -zangeressen hun publiek te betoveren. Wanneer ze voor ons op het podium staan, vertolken ze melodieën die behoren tot de allermooiste van de klassieke muziek. Live at the opera maakt deze schat aan melodieën nu ook toegankelijk voor instrumentalisten: vijftien Italiaanse opera-ariaâ??s zijn speciaal gearrangeerd voor fluit en opgenomen door de wereldberoemd fluitist Walter Auer. Een echt operaorkest neemt de begeleiding voor zijn rekening, die op de meespeelversie ook zonder solo-instrumentalist beschikbaar is. Verder zijn in deze unieke collectie muziekhistorische achtergrondinformatie bij iedere aria en tipsvoor de uitvoering opgenomen. Schon seit mehr als dreihundert Jahren ziehen groÃ?e Opernsängerinnen und -sänger uns in ihren Bann. Wenn sie auf der Bühne stehen, bringen sie einige der schönsten klassischen Melodien aller Zeiten zu Gehör. Live at the Opera macht diesenkostbaren Melodienschatz nun auch Instrumentalisten zugänglich: 15 italienische Opernarien wurden individuell für Flöte eingerichtet und werden von dem weltweit renommierten Flötisten Walter Auer vorgespielt. Ein echtes Opernorchester übernimmt dabeidie Begleitung, welche zusätzlich auch in einer Mitspielversion ohne den Solisten zur Verfügung steht. Musikhistorisches Hintergrundwissen und Ausführungstipps zu den einzelnen Arien sind weitere Pluspunkte dieser einzigartigen Sammlung. Les grandes chanteuses lyriques nous captivent depuis plus de trois siècles. Lorsque nous les voyons sur scène, nos oreilles se délectent de mélodies qui comptent parmi les plus belles de tous les temps. Live at the Opera permet aux instrumentistes dâ??accéder également ces trésors : 15 arias dâ??opéras ont été individuellement arrangés pour la fl te et enregistrés par le fl tiste de renommée internationale Walter Auer. Interprété par un authentique orchestre dâ??opéra, lâ??accompagnement est également fourni sous forme de playback, sans le soliste. Cette collection unique sâ??accompagne dâ??informations sur lâ??histoire des opéras sélectionnés, ainsi que de conseils dâ??interprétation.Da oltre tre secoli i grandi cantanti di opera entusiasmano il pubblico con performance che fanno rivivere le melodie classiche più amate. Live at the Opera d la possibilit ai musicisti di cimentarsi con questo repertorio grazie a 15 ariedellâ??opera italiana arrangiate per flauto, clarinetto e tromba.
SKU: BT.BMP8095417
A lot is known about the American composer Leroy Anderson. This son of Swedish immigrants played the piano, organ, accordion, trombone, tuba and double bass. He spoke several languages fluently and graduated from Harvard with first-class honours.While on military service, the army also commissioned him to write a manual on Icelandic grammar.He already started writing musical arrangements as a student, and from his 30th year arranged and composed for the Boston Pops Orchestra. Such melodiesas Serenata, The Typewriter, Sleigh Ride and Bugler�s Holiday made him world famous. His best-known work, Blue Tango, reached number one in the US charts in 1952, and it sold more than a million copies. In 1975, a year after hisdeath, he was given a star at the Walk of Fame in Hollywood.Most of his works last no longer than three minutes, about the maximum length of a single at that time. One work that lasts longer is his 1953 Piano Concerto in C for piano and orchestra.The first performance was in Chicago, conducted by the composer and with Eugene List at the piano. However, after three performances he was no longer happy with the work and withdrew it. He always intended to revise it, but never got round to it. Itwas only in 1989 that the Anderson family decided to republish the work.This three-part composition is on the one hand characterised by a careless elegance, but on the other one can hear the influence of Rachmaninoff, Copland, Gershwin, and evenBeethoven and Mozart, as well as the Viennese classics.Anderson used the sonata form for the first movement. It ends with a cadenza that carries us on into the second part (in e minor). The third part is a typically cheerful American folk dance in2/4 time, a so-called Hoe Down, with a lilting, lyrical passage as its middle section. At the end comes a solo passage followed by a rapid close.In this piano concerto, Anderson combines a rigidly classical form of composition with simple andappealing themes and elements from light music. So this work is a perfect synthesis of light music and what is called serious music, in the same way as Gershwin�s Rhapsody in Blue. A work that can be played equally well in a concerthall, at an open-air concert or even a pop concert.Over de Amerikaanse componist Leroy Anderson is veel bekend. Deze zoon van Zweedse immigranten speelde piano, orgel, accordeon, trombone, tuba en contrabas. Hij sprak vloeiend verschillende talen en studeerde met grote onderscheidingaf aan Harvard en schreef tijdens zijn legerdienst in opdracht van het leger een handboek grammatica Ijslands.Al in zijn studententijd begon hij met het maken van arrangementen, en vanaf zijn 30ste arrangeerde en componeerde hijvoor het Boston Pops Orchestra. Melodieën zoals Serenata, The Typewriter, Sleigh Ride en Bugler's Holiday maakte hem wereldberoemd. Zijn bekendste werk Blue Tango stond in 1952 op nummer één in de VS Charts, ener werden meer dan een miljoen exemplaren van verkocht. Een jaar na zijn dood in 1975 kreeg hij een ster op de Walk of Fame in Hollywood.Zijn meeste werken duren niet langer dan drie minuten, ongeveer de maximumduur van een singletoen. Een werk dat wel langer duurt, is het pianoconcerto in C voor piano en orkest uit 1953. Het werd in Chicago gecreëerd onder zijn leiding met Eugene List aan de piano. Na drie uitvoeringen echter, was hij niet meer tevredenover zijn werk en trok dit terug. Hij had zijn leven lang de intentie het te herwerken doch kwam er niet meer toe. Pas in 1989 besliste de Anderson Familie zijn pianoconcerto toch opnieuw uit te geven.Dit driedelige werk wordtenerzijds getypeerd door een zorgeloze elegantie, maar anderzijds zijn invloeden van Rachmaninoff, Copland, Gerschwin en zelfs Beethoven en Mozart alsook de Weense klassiekers te horen.Voor de eerste beweging, past Anderson de sonatevormtoe. Op het einde volgt een cadenza die ons in het tweede deel (in mi klein) voert. Het derde deel is een typische Amerikaanse, vrolijke volksdans in 2/4, een zogenaamde Hoe Down met als middengedeelte een zangerige, lyrischeÜber den amerikanischen Komponisten Leroy Anderson lässt sich vieles berichten: Der Sohn schwedischer Immigranten spielte Klavier, Orgel, Akkordeon, Posaune, Tuba und Kontrabass, sprach neun Sprachen fließend, absolvierte mit einemMagna-cum-laude-Absc hluss die Harvard Universität und verfasste während seiner Militärzeit im Zweiten Weltkrieg für die amerikanische Armee eine Grammatik des Isländischen. Schon während seiner Studentenzeit begann er zu arrangieren, ab Mitte der30er Jahre des letzten Jahrhunderts arrangierte und komponierte er für das Boston Pops Orchestra. Aus seiner Feder stammen so bekannte Werke der leichten Muse wie Serenata, The Typewriter, Sleigh Ride oder Bugler�s Holiday. Sein wohlbekanntestes Stück, Blue Tango, wurde als erste Instrumentalkomposition über eine Million Mal verkauft und belegte im Jahr 1952 Platz 1 der US-Charts. Für seine Verdienste um die Schallplattenindustrie erhielt er ein Jahr nach seinem Tod einenStern auf dem Walk of Fame in Hollywood.Charakteristisc h für seine Werke ist die Dauer: die meisten sind rund drei Minuten lang � mehr passte nicht auf den damals gebräuchlichen Tonträger, eine Singleschallplatte. Nur wenige seinerKompositionen sprengen diesen Zeitrahmen. Dazu gehört sein Konzert C-Dur für Klavier und Orchester. Er komponierte es 1953, die Uraufführung fand unter seiner Leitung und mit Eugene List am Klavier im selben Jahr in Chicago statt. Da Anderson mit demWerk aber nicht zufrieden war, zog er es im Sommer 1954, nach nur drei Aufführungen, wieder ein. Er hatte zeitlebens die Absicht, es zu überarbeiten, allein, es kam nicht mehr dazu. Erst 1989 entschied sich die Anderson-Familie dazu, dasKlavierkonzert wieder zu veröffentlichen.Das dreisätzige Werk zeigt die Unbeschwertheit und Eleganz, die Andersons sämtliche Kompositionen auszeichnen. Dennoch findet man darin auch Anklänge an Komponisten wie Rachmaninoff, Copland, Gershwin, undeben Beethoven und Mozart, sowie die Wiener Klassiker. Der erste Satz folgt der Sonatenhauptsatzform. An seinem Ende steht eine Klavierkadenz, die direkt in den langsamen zweiten Satz (in e-Moll) überleitet. Der dritte Satz schließlich ist einwaschechter Hoe Down, ein fröhlicher amerikanischer Volkstanz im 2/4-Takt, in dessen Zentrum aber eine lyrisch-gesangliche Passage steht. Eine weitere Solo-Kadenz führt das Werk in einen spritzigen Schlussabschnitt.In seinem Klavierkonzertvereinigt Anderson einen klassisch-traditionellen Form- und Kompositionsstil mit Elementen der Unterhaltungsmusik und eingängigen Melodien, die schon immer sein Markenzeichen waren. Daher bildet dieses Werk eine perfekte Synthese von ernster undleichter Musik. Es passt � wie beispielsweise auch George Gershwins Rhapsody in Blue � gleichermaßen in einen vornehmen Konzertsaal, wie auch zur zwanglos-lockeren Atmosphäre einer sommerlichen Open-Air-Veranstaltung oder einesPops-Konzertes.< br>Nous savons beaucoup de choses sur le compositeur américain Leroy Anderson. Ce fils dimmigrants suédois jouait du piano, de lorgue, de laccordéon, du trombone, du tuba et de la contrebasse. Il parlait couramment plusieurs langues et était diplômé avec grande distinction de Harvard. Pendant son service militaire, il écrivit un manuel de grammaire islandaise commandé par larmée.Étudiant, il avait déj commencé faire des arrangements et dès l ge de 30 ans, il arrangeait et composait pour le Boston Pops Orchestra. Des mélodies telles que Serenata, The Typewriter, Sleigh Ride et Buglers Holiday lui valurent une renommée mondiale. Son uvre phare, Blue Tango, fut numéro un descharts américains en 1952 et se vendit plus dun million dexemplaires. Un an après sa mort en 1975, il eut droit son étoile sur le Walk of Fame Hollywood.La plupart de ses uvres nexcèdent pas trois minutes, soit peu près la durée maximale dun single lépoque. Son concerto en ut pour piano et orchestre de 1953 est quant lui plus long. Il fut créé Chicago sous sa direction avec Eugene List au piano. Après trois exécutions, Anderson nétait toutefois plus satisfait de son travail et le retira. Toute sa vie, il eut lintention de le remanier mais ne le fit pas. Ce nest quen 1989 que la famille Anderson décida de tout de m?me rééditer son concerto pour piano.Cette uvre en trois parties se caractérise par son élégance nonchalante mais aussi par linfluence de Rachmaninoff, Copland, Gershwin et m?me de Beethoven et Mozart, ainsi que des classiques viennois.Pour le premier mouvement, Anderson opte pour une sonate. la fin, une cadence nous conduit la deuxième partie (en mi mineur). La troisième partie est une danse populaire joyeuse et typiquement américaine en 2/4, une Hoe Down avec un passage lyrique et mélodieux en son milieu. la fin, un solo est suivi par une clôture rapide.Dans son concerto pour piano, Anderson unit une composition pure et classique des thèmes beaux et simples, sans oublier des éléments de la musique légère. Cette uvre.
SKU: BT.BMP8091417
SKU: ML.013780090
The Spanish war galleon with 64 cannons, built in Cuba between 1770 and 1771 for an English shipowner in the service of the King of Spain left Peru for Cadiz in 1784 with a huge cargo of copper, gold, silver and other valuables on board. There were also more than 400 people on board, including passengers, crew and Inca prisoners after a revolt. The Atlantic crossing went smoothly, passing Portugal to take advantage of favourable winds. The shipwreck off Peniche was the result of human error, apparently due to French maps with dramatic errors in the position of the islands of Berlengas and neighbouring islets. On 2 February 1786, the sea was calm and the night clear, but they hit the rock formation Papoa and the hull immediately broke in two. The bottom sank quickly, while the deck remained afloat for some time. 128 people lost their lives, including many Indians who were trapped in the basement. This shipwreck is considered one of the most important in maritime history.What the composer wants to convey, and what can be felt as one listens, is first of all the sound of power, of hope, of the glory of conquest, of the splendour of wealth. This is followed by the perception of the maritime environment, the harmony with the softness of the ocean, the gliding of the hull in the foam of the sea on sunny, blue days. But along with this tranquillity, you soon hear a rhythmic chain that makes you feel a representation of the hustle and bustle, of the busy crew, of the hard work of a sailor, of the desperation of an exotic people imprisoned in a dark, damp cellar. A distinct rhythm that reminds us of the salero of Andalusia, with its Arab influences and its people, the soothing of the resignation of others who are forced to submit. Then we clearly hear a crescendo that makes us imagine the agony of the collision that precedes the shipwreck. The breaking of the hull, the water flooding everything, the despair, the clash of bodies on the rocks, the tragedy to come. Before the grand finale, in which the return of musical softness reminds us that the story is over. The supremacy of nature over human greed. The waves, though gentle, sweep the wreckage, the lives and the treasures of the New World to the bottom of the sea.Het Spaans oorlogsgaljoen met 64 kanonnen, gebouwd in Cuba tussen 1770 en 1771 voor een Engelse reder in dienst van de koning van Spanje vertrok in 1784 vanuit Peru naar Cádiz met een enorme lading koper, goud, zilver en andere kostbaarheden aan boord. Er waren ook meer dan 400 mensen aan boord, waaronder passagiers, bemanning en Inca gevangenen na een opstand. De oversteek van de Atlantische Oceaan verliep vlot, waarbij Portugal werd gepasseerd om te profiteren van gunstige winden. De schipbreuk bij Peniche was het resultaat van een menselijke fout, blijkbaar te wijten aan Franse kaarten met dramatische fouten in de positie van de eilanden Berlengas en naburige eilandjes. Op 2 februari 1786 was de zee kalm en de nacht helder, maar ze raakten de rotsformatie Papoa en de romp brak onmiddellijk in tweeën. De bodem zonk snel, terwijl het dek nog enige tijd bleef drijven. 128 mensen verloren het leven, waaronder veel indianen die vastzaten in de kelder. Dit scheepswrak wordt beschouwd als een van de belangrijkste in de maritieme geschiedenis.Wat de componist wil overbrengen, en wat men kan voelen als men luistert, is allereerst het geluid van macht, van hoop, van de glorie van verovering, van de pracht van rijkdom. Dit wordt gevolgd door de perceptie van de maritieme omgeving, de harmonie met de zachtheid van de oceaan, het glijden van de romp in het schuim van de zee op zonnige, blauwe dagen. Maar samen met deze rust hoor je al snel een ritmische ketting die je een voorstelling geeft van de drukte, van de drukke bemanning, van het harde werk van een zeeman, van de wanhoop van een exotisch volk dat gevangen zit in een donkere, vochtige kelder. Een duidelijk ritme dat ons doet denken aan de salero van Andalusië, met zijn Arabische invloeden en zijn mensen, het sussen van de berusting van anderen die gedwongen worden zich te onderwerpen. Dan horen we duidelijk een crescendo dat ons de lijdensweg doet voorstellen van de aanvaring die voorafgaat aan de schipbreuk. Het breken van de romp, het water dat alles overspoelt, de wanhoop, het botsen van lichamen op de rotsen, de tragedie die komen gaat. Vóór de grote finale, waarin de terugkeer van de muzikale zachtheid ons eraan herinnert dat het verhaal voorbij is. De overmacht van de natuur over de hebzucht van de mens. De golven, hoewel zacht, vegen het wrak, de levens en de schatten van de Nieuwe Wereld naar de bodem van de zee.Le galion de guerre espagnol de 64 canons, construit à Cuba entre 1770 et 1771 pour un armateur anglais au service du roi d'Espagne, a quitté le Pérou pour Cadix en 1784 avec à son bord une énorme cargaison de cuivre, d'or, d'argent et d'autres objets de valeur. Il y avait également plus de 400 personnes à bord, dont des passagers, des membres d'équipage et des prisonniers incas à la suite d'une révolte. La traversée de l'Atlantique s'est déroulée sans encombre, en passant par le Portugal pour profiter des vents favorables. Le naufrage au large de Peniche est le résultat d'une erreur humaine, apparemment due à des cartes françaises comportant des erreurs dramatiques dans la position des îles de Berlengas et des îlots voisins. Le 2 février 1786, alors que la mer est calme et la nuit claire, le navire heurte la formation rocheuse de Papoa et la coque se brise immédiatement en deux. Le fond coule rapidement, tandis que le pont reste à flot pendant un certain temps. 128 personnes ont perdu la vie, dont de nombreux Indiens qui étaient coincés dans les sous-sols. Ce naufrage est considéré comme l'un des plus importants de l'histoire maritime.Ce que le compositeur veut transmettre, et ce que l'on ressent à l'écoute, c'est d'abord le son de la puissance, de l'espoir, de la gloire de la conquête, de la splendeur de la richesse. C'est ensuite la perception de l'environnement maritime, l'harmonie avec la douceur de l'océan, le glissement de la coque dans l'écume de la mer par des journées bleues et ensoleillées. Mais à côté de cette tranquillité, on entend bientôt une chaîne rythmique qui nous fait ressentir une représentation de l'agitation, de l'équipage affairé, du dur labeur d'un marin, du désespoir d'un peuple exotique emprisonné dans une cave sombre et humide. Un rythme distinct qui nous rappelle le salero d'Andalousie, avec ses influences arabes et son peuple, l'apaisement de la résignation des autres qui sont obligés de se soumettre. Puis on entend clairement un crescendo qui nous fait imaginer l'agonie de la collision qui précède le naufrage. La rupture de la coque, l'eau qui envahit tout, le désespoir, le choc des corps sur les rochers, la tragédie à venir. Avant le grand final, où le retour de la douceur musicale nous rappelle que l'histoire est terminée. La suprématie de la nature sur la cupidité humaine. Les vagues, bien que douces, emportent les épaves, les vies et les trésors du Nouveau Monde au fond de la mer.Die spanische Kriegsgaleone mit 64 Kanonen, die zwischen 1770 und 1771 auf Kuba für einen englischen Reeder im Dienste des spanischen Königs gebaut wurde, verließ Peru 1784 in Richtung Cádiz mit einer riesigen Ladung Kupfer, Gold, Silber und anderen Wertgegenständen an Bord. An Bord befanden sich auch mehr als 400 Menschen, darunter Passagiere, Besatzungsmitglieder und Inka-Gefangene nach einem Aufstand. Die Atlantiküberquerung verlief reibungslos, wobei Portugal passiert wurde, um die günstigen Winde zu nutzen. Der Schiffbruch vor Peniche war das Ergebnis menschlichen Versagens, das offenbar auf französische Karten zurückzuführen war, die in Bezug auf die Position der Inseln Berlengas und der benachbarten Eilande dramatische Fehler enthielten. Am 2. Februar 1786 stießen sie bei ruhiger See und klarer Nacht auf die Felsformation Papoa und der Rumpf brach sofort entzwei. Der Boden sank schnell, während das Deck noch einige Zeit über Wasser blieb. 128 Menschen kamen ums Leben, darunter viele Indianer, die im Keller eingeschlossen waren. Dieses Schiffswrack gilt als eines der bedeutendsten Was der Komponist vermitteln will und was man beim Zuhören spürt, ist zunächst der Klang der Macht, der Hoffnung, des Ruhms der Eroberung, des Glanzes des Reichtums. Es folgt die Wahrnehmung der maritimen Umgebung, die Harmonie mit der Sanftheit des Meeres, das Gleiten des Schiffsrumpfes im Schaum des Meeres an sonnigen, blauen Tagen. Doch neben dieser Ruhe hört man bald eine rhythmische Kette, die die Hektik, die geschäftige Mannschaft, die harte Arbeit eines Seemanns, die Verzweiflung eines exotischen Volkes, das in einem dunklen, feuchten Keller gefangen ist, wiedergibt. Ein ausgeprägter Rhythmus, der an den Salero Andalusiens erinnert, mit seinen arabischen Einflüssen und seinen Menschen, der die Resignation der anderen besänftigt, die gezwungen sind, sich zu fügen. Dann hören wir deutlich ein Crescendo, das uns die Qualen des Zusammenstoßes, der dem Schiffbruch vorausgeht, erahnen lässt. Das Zerbrechen des Rumpfes, das Wasser, das alles überflutet, die Verzweiflung, das Aufeinanderprallen der Körper auf den Felsen, die bevorstehende Tragödie. Vor dem großen Finale, in dem die Rückkehr der musikalischen Sanftheit uns daran erinnert, dass die Geschichte zu Ende ist. Die Vorherrschaft der Natur über die menschliche Gier. Die Wellen, so sanft sie auch sein mögen, spülen die Trümmer, das Leben und die Schätze der Neuen Welt auf den Grund des Meeres.
SKU: BT.AMP-396-030
9x12 inches. English-German-French-Dut ch.
Hava Nagila (the title means ‘let us rejoice’) is perhaps the best known example of a style of Jewish music called ‘klezmer’. Klezmer music originated in the ‘shtetl’ (villages) and the ghettos of Eastern Europe, where itinerant Jewish troubadours, known as ‘klezmorim’, had performed at celebrations, particularly weddings, since the early Middle Ages.‘Klezmerâ€⠄¢ is a Yiddish term combining the Hebrew words ‘kley’ (instrument) and ‘zemer’ (song) and the roots of the style are found in secular melodies, popular dances, Jewish ‘hazanut’ (cantorial music) and also the ‘nigunim’, the wordless melodies intoned by the ‘Hasidim’ (orthodox Jews).Since the 16th century, lyrics hadbeen added to klezmer music, due to the ‘badkhn’ (the master of ceremony at weddings), to the ‘Purimshpil’ (the play of Esther at Purim) and to traditions of the Yiddish theatre, but the term gradually became synonymous with instrumental music, particularly featuring the violin and clarinet. The melody of Hava Nagila was adapted from a folk dance from the Romanian district of Bucovina. The commonly used text is taken from Psalm 118 of the Hebrew bible. Hava Nagila (de titel betekent ‘laat ons gelukkig zijn’) is misschien wel het bekendste voorbeeld van klezmer, een Joodse muziekstijl.De klezmermuziek komt van oorsprong uit de sjtetls (dorpen) en de getto’s van Oost-Europa, waar rondtrekkende Joodse troubadours, bekend als klezmorim, al sinds de middeleeuwen hadden opgetreden bij feestelijkheden, en dan met name bruiloften.Klezmer is een Jiddische term waarin de Hebreeuwse woorden kley (instrument) en zemer (lied) zijn samengevoegd. De wortels van de stijl liggen in wereldlijke melodieën, volksdansen, de joods-liturgische hazanut en ook de nigunim, de woordeloze melodieën zoals die worden voorgedragen doorchassidische (orthodoxe) joden.Sinds de 16e eeuw zijn er aan de klezmermuziek ook teksten toegevoegd, dankzij de badchen (de ceremoniemeester bij huwelijken), het poerimspel (het verhaal van Esther tijdens Poerim/het Lotenfeest) en tradities binnen het Jiddische theater, maar de term werd geleidelijk synoniem aan instrumentale muziek met een hoofdrol voor de viool en klarinet.De melodie van Hava Nagila is afkomstig van een volksdans uit de Roemeense regio Boekovina. De meest gebruikte tekst voor het lied kom uit psalm 118 van de Hebreeuwse Bijbel. Hava Nagila (auf Deutsch ‚Lasst uns glücklich sein’) ist vielleicht das bekannteste Beispiel für den jüdischen Musikstil namens ‚Klezmer’. Klezmermusik hat ihren Ursprung in den Shtetls“ (Städtchen) und den Ghettos Osteuropas, woumherziehende jüdische Troubadours, die man ‚Klezmorim’ nannte, schon seit dem frühen Mittelalter auf Feiern, vor allem Hochzeiten, zu spielen pflegten. Klezmer ist ein jiddischer Begriff, der sich aus den hebräischen Wörtern ‚kley’(Instr ument) und ‚zemer’ (Lied) zusammensetzt. Die Wurzeln des Musikstils liegen in weltlichen Melodien, populären Tänzen, jüdischem ‚Chasanut’ (Kantorengesang) und auch ‚Niggunim’, Melodien ohne Text, vorgetragen von den‚Chassidimâ€⠄¢ (orthodoxen Juden). Seit dem 16. Jahrhundert wurden die Klezmermelodien mit Texten versehen, was auf die ‚Badchan’ (Zeremonienmeister bei Hochzeiten), auf das ‚Purimshpil’ (Das Esther-Spiel zum Purimfest) und aufTraditionen des jiddischen Theaters zurückgeht. Der Begriff Klezmer wurde jedoch mit der Zeit gleichbedeutend mit Instrumentalmusik, im Besonderen mit den Instrumenten Violine und Klarinette. Die Melodie von Hava Nagila ist eine Adaption einesVolkstanzes aus der rumänischen Bukowina. Der üblicherweise verwendete Text stammt aus Psalm 118 der hebräischen Bibel. Hava Nagila (qui signifie Réjouissons-nous) est sans aucun doute la chanson traditionnelle hébra que de style klezmer la plus connue de toutes.La musique klezmer est née dans les shtetl (villages) et les ghettos d’Europe de l’Est, où les baladins juifs ambulants, appelés klezmorim, célébraient toutes sortes de cérémonies, en particulier les mariages, et ce depuis le début du Moyen- ge.Le terme yiddish klezmer est la combinaison de deux mots : klei, que l’on peut traduire par instrument et zemer qui veut dire chanson. Cette tradition musicale tire ses origines dans les mélodies profanes, les danses populaires, la musique juive hazanout (musique vocale) ainsi que les nigunim,les mélodies sans paroles entonnées par les hassidim (juifs orthodoxes).Au cours du XVIe siècle, les paroles ont été ajoutées la musique klezmer, afin d’illustrer le rôle du badkhn (le maître de cérémonie lors des mariages), le pourim-shpil (monologue où est paraphrasé le livre d’Esther) ou encore les traditions liées au thé tre yiddish, mais le terme est progressivement devenu synonyme de musique instrumentale, en particulier dans une interprétation au violon et la clarinette.La mélodie Hava Nagila a été adaptée partir d’une danse folklorique de la région roumaine de Bucovine. Le texte, couramment utilisé, est extrait du Psaume 118 de la bible hébra que.
SKU: BT.AMP-396-130
SKU: BU.EBR-A081
ISBN 9790560151687. 8.58 x 12.48 inches.
La collection ANACROUSE offre aux pianistes novices et confirmés un large choix d’œuvres classiques, allant de la Renaissance àl’époque moderne.Proposer tout àla fois des « incontournables  Â» du répertoire classique et des pièces de compositeurs parfois oubliés, toutes d’une valeur pédagogique indéniable, tels sont les objectifs que nous nous sommes fixés. Chaque pièce, vendue àl’unité, a fait l’objet d’un travail éditorial attentif, tant sur le plan de l’établissement du texte musical que de sa gravure, afin de garantir aux musiciens les conditions indispensables aux plaisirs tirés du commerce fréquent de ces Å“uvres.Les partitions sont proposées sous la forme d’ouvrages traditionnels (feuillets papier), et disponibles également par téléchargement. Écrite au cÅ“ur de l’été 1788, cette Quarantième symphonie en sol mineur est sans l’ombre d’un doute la plus célèbre de Mozart.Composée de quatre mouvements, cette pièce symphonique plaît surtout par sa véhémence tragique, ce qui peut expliquer la faveur que cette Å“uvre connut au XIXème siècle.Pleine de tension et de pathos, elle fait littéralement exploser le génie visionnaire de Mozart qui pressent avec lucidité la rupture romantique àvenir.Un véritable chef d’œuvre d’une puissance émotive inégalable.