Matériel : PartitionLangue : Français
La référence MRB1348 de l'éditeur Billaudot dont l'auteur célèbre est Kuhlau Friedrich, qui a pour titre GRAND DUO EN MI MINEUR OPUS 71, a été écrite et composée pour Flûte Traversière et plus particulièrement pour Flûte Et Piano. Cette partition musicale appartient à la catégorie Classique. / Flûte Et Piano / Partition
SKU: DZ.DZ-4308
ISBN 9782898522253.
Foll owing a recent experience on the jury of a guitar competition, I noted with great pleasure that Giorgio Mirto, with whom I had shared the role of juror, wanted to celebrate the experience of the competition - during from which we discovered that we had had a great affinity of thought - with something which could endure over time and not evaporate as often happens in short and occasional meetings between musicians. He did it as a true composer, which he is, and dedicated to me a very beautifully crafted Suite to which I allowed myself to collaborate at least formally, by suggesting titles for the four movements. This is how Suite n.1 was born, a piece that does not strictly respect the formal rules of the Baroque era, but reinterprets and reuses them in a new key. The work's obvious late Baroque inspiration led me to find titles that invited the performer to delve deeper into the work's aesthetic inspiration. So I suggested to Giorgio that he title the four movements with something that linked their content to four greats of the 18th century. German masters. The prelude has thus become from Eisenach because of its sometimes improvised Bach-like atmosphere, the second movement, vaguely toccata, speaks an organ language in the manner of Buxtehude (who lived in Lübeck), the slow movement has a Handelian quality - and Handel was born in Halle - and the last movement, far from being a true Chaconne, undoubtedly has the latter's taste for variation and ostinato, typical traits of Telemann who lived in Magdeburg. The cities that appear in the titles are therefore indelible to the authors cited. Furthermore, one should not think that the style of the work is in any way German, given that Giorgio Mirto expresses himself in a very joyful language that synthesizes modality with minimalism, all seasoned with a a nod to Pink's progressive rock Floyd. or a Mike Oldfield... The result of this mixture of ideas, inspirations and styles is a work that personally I never tire of reading and rereading, for the freshness that emanates from it and for the climate expressive which rises, nourishing itself with full efficiency. We ultimately cannot ignore that the note B, the one which marks in a minor way some of the most expressive works of the guitar repertoire, from the study of Sor which made generations of students fall in love with the guitar, until to that of Frank Martin's Four Pieces via La Catedral di Barrios, is the modal fulcrum of the entire Suite: it is true that the Prelude begins with a clear chord in E minor and lingers on an open ending in A minor , but it almost seems that the initial E serves as a launching pad for a continuation of the work in which the dominant, that is to say the B, is the true musical North, the pole star which guides us in the other three movements until the end of the Chaconne de Magdebourg. I wish Giorgio and our Suite great longevity and a favorable destiny in the complex and complex world of contemporary guitar composition. And I thank him again, flattered by his very kind dedication.FRANCE SCO BIRAGHIAu lendemain d'une récente expérience au sein du jury d'un concours de guitare, j'ai constaté avec grand plaisir que Giorgio Mirto, avec qui j'avais partagé le rôle de juré, souhaitait célébrer l'expérience du concours - au cours de laquelle nous avons découvert que nous avions eu un grand affinité de pensée - avec quelque chose qui pourrait perdurer dans le temps et ne pas s'évaporer comme cela arrive souvent lors de rencontres courtes et occasionnelles entre musiciens. Il l'a fait en véritable compositeur, ce qu'il est, et m'a dédié une Suite d'une très belle facture àlaquelle je me suis permis de collaborer au moins formellement, en suggérant des titres pour les quatre mouvements. C'est ainsi qu'est née la Suite n.1, une pièce qui ne respecte pas strictement les règles formelles de l'époque baroque, mais les réinterprèt e et les réutilise dans une nouvelle tonalité. L'inspiration évidente du baroque tardif de l'à Âuvre m'a amené àtrouver des titres qui invitaient l'interprète àapprofondir l'inspiration esthétique de l'à Âuvre. J'ai donc suggéré àGiorgio de titrer les quatre mouvements avec quelque chose qui reliait leur contenu àquatre grands du XVIIIe siècle. Maîtres allemands. Le prélude est ainsi devenu d'Eisenach en raison de son atmosphère parfois improvisée àla Bach, le deuxième mouvement, vaguement toccata, parle un langage d'orgue àla manière de Buxtehude (qui vivait àLübeck), le mouvement lent a un Qualité haendélienne - et Haendel est né àHalle - et le dernier mouvement, loin d'être une véritable Chaconne, a sans doute le goût de cette dernière pour la variation et l'ostinato, traits typiques de Telemann qui vivait àMagdebourg. Les villes qui apparaissent dans les titres sont donc indélébiles aux auteurs cités. De plus, il ne faut pas penser que le style de l'à Âuvre soit en aucune façon allemand, étant donné que Giorgio Mirto s'exprime dans un langage très joyeux qui synthétise la modalité avec le minimalisme, le tout assaisonné d'un clin d'à Âil au rock progressif Floyd de Pink. ou un Mike Oldfield... Le résultat de ce mélange d'idées, d'inspirations et de styles est un ouvrage que personnellement je ne me lasse pas de lire et de relire, pour la fraîcheur qui s'en dégage et pour le climat expressif qui monte, se nourrissant de plein efficacité. On ne peut finalement pas ignorer que la note B, celle qui marque de manière mineure certaines des à Âuvres les plus expressives du répertoire de guitare, depuis l'étude de Sor qui a fait tomber amoureux de la guitare des générations d'étudiants, jusqu'àcelle de Frank Martin Quatre Pièces via La Catedral di Barrios, est le point d'appui modal de toute la Suite : il est vrai que le Prélude commence par un accord clair en mi mineur et s'attarde sur une fin ouverte en la mineur, mais il semble presque que le mi initial sert de une rampe de lancement pour une suite de l'à Âuvre dans laquelle la dominante, c'est-à-dire le B, est le véritable Nord musical, l'étoile polaire qui nous guide dans les trois autres mouvements jusqu'àla fin de la Chaconne de Magdebourg. Je souhaite àGiorgio et àë notre û Suite une grande longévité et un destin favorable dans le monde complexe et complexe de la composition contemporaine pour guitare. Et je le remercie encore, flatté de son très aimable dévouement.FRANCESCO BIRAGHI.
SKU: HL.14021527
Francais.
A collection of simplified versions of J.S.Bach's original compositions arranged for solo piano. The succession of pieces do not correspond to an increasing technical level but offers the discovery of the author's musical repertoire. The accompanying CD (CD audio and CD-rom) allows the pianist to listen to each composition and hear the interpretation suggested. Suitable for pianists grades 3-5 standard. (CD-rom is compatible for PC and Mac).
SKU: BT.DHP-1115084-020
9x12 inches. English-German-French-Dut ch.
It may be surprising to see a fanfare piece commissioned by a Japanese ensemble, since fanfare orchestras are typically found in Belgium, Holland and Luxembourg, and also France and Switzerland. Senzoku Gakuen is one of the largest and mostprestigious music universities in Japan, and home to a wide variety of ensembles and orchestras. Since 2006 they have had a fanfare orchestra, which was started by Sotaru Fukaishi, a euphonium teacher who felt further performance opportunity wasneeded for saxhorn instruments. Fukaishi had loved the sound of fanfare orchestras ever since visiting the World Music Contest in Kerkrade (Holland) several years earlier. Jan Van der Roost was involved with this new initiative from the beginning,and they were also joined by Manu Mellaerts for certain projects. The Dean of the music department, Professor Kazuo Tomioka, fully supports the ensemble and commissioned Ostinati. The première took place on June 11th at Maeda Hall inMizonokuchi (Kawasaki) where Senzoku Gakuen is based. The piece opens with an impressive timpani solo, followed by brass and saxophone. The rhythmical pulse remains constant and the music is fiery and assertive in character. A pentatonic melodygradually emerges and the music loses its vehemency and softens. The initial percussion ostinati subsequently recurs and the first section of the piece concludes in a similar mood to the opening. The second movement is sweet and melodic, opening witha long passage for the saxophone family in a minor key. The same theme then appears in the major and is developed upon; the music builds to a majestic orchestral forte, reminiscent of a pipe organ in its sonority. The theme returns in the originalminor key with a change in instrumentation leading the movement to a quiet and peaceful end on a soft E minor chord. The finale starts with percussion: a four-bar pattern is repeated several times over which the movement’s melodic themes areintroduced. These melodic elements are varied and used in different versions and the ostinato idea, which characterizes the entire piece, is highlighted. The theme travels through the orchestra, appearing on various instruments and in variousregisters. It captures the listener’s attention and displays the full range of sound and colour within the fanfare orchestra.Het is misschien verrassend dat dit fanfarewerk is geschreven in opdracht van een Japans ensemble, aangezien fanfareorkesten vooral te vinden zijn in België, Nederland en Luxemburg, en ook wel in Frankrijk en Zwitserland. SenzokuGakuen is een van de grootste en meest prestigieuze muziekopleidingen van Japan, en de thuisbasis van een grote verscheidenheid van ensembles en orkesten. In 2006 is er een fanfareorkest opgericht, en wel door Sotaru Fukaishi, eeneuphoniumdocent die vond dat er meer mogelijkheden moesten komen voor optredens met saxhoorninstrumenten. Fukaishi had enkele jaren daarvoor genoten van de fanfareklank toen hij het Wereld Muziek Concours in Kerkrade bezocht. DeBelgische componist Jan Van der Roost was van het begin af aan betrokken bij dit nieuwe initiatief, en ook Manu Mellaerts werd voor een aantal projecten aangetrokken. Het hoofd van de muziekfaculteit, professor Kazuo Tomioka, staatgeheel achter het ensemble en gaf de opdracht tot het schrijven van Ostinati. De première vond plaats op 11 juni in de Maeda Hall in Mizonokuchi (Kawasaki), waar Senzoku Gakuen is gevestigd. Het werk begint met een indrukwekkendepaukensolo, gevolgd door koper en saxofoon. De ritmische puls blijft constant, en de aard van de muziek is vurig en krachtig. Geleidelijk komt er een pentatonische melodie naar voren en wordt de muziek minder heftig, ze wordtzachter van karakter. De aanvankelijke ostinati in het slagwerk verschijnen dan opnieuw, waarna het eerste deel van het werk eindigt in dezelfde sfeer als waarmee het begon. Het tweede deel is lieflijk en melodisch. Het opentmet een lange passage voor de saxofoons in een mineurtoonsoort. Dan klinkt hetzelfde thema in majeur en daar wordt op voortgeborduurd: de muziek ontwikkelt zich tot een majestueus orkestraal forte, dat qua sonoriteit doet denkenEs mag überraschen, dass dieses Fanfareorchesterwerk ausgerechnet von einem japanischen Ensemble in Auftrag gegeben wurde, da Fanfareorchester doch eher in Belgien, den Niederlanden oder Luxemburg oder auch in Frankreich oder Schweiz zu finden sind. Senzoku Gakuen ist eine der größten und renommiertesten Musikschulen Japans und Heimstätte einer Vielfalt an Ensembles und Orchestern. Im Jahr 2006 wurde ein Fanfareorchester gegründet. Den Anstoß gab Sotaru Fukaishi, ein Euphoniumlehrer, der den Instrumenten der Saxhorn-Familie mehr Spielmöglichkeiten bieten wollte. Fukaishi hatte sich einige Jahre zuvor bei der Weltmeisterschaft in Kerkrade (Holland) in den Klang vonFanfareorchestern verliebt. Jan Van der Roost war von Beginn an in die Entwicklung dieser Idee involviert und, einige Projekte betreffend, ebenso Manu Mellaerts. Der Dekan des Musik-Colleges, Professor Kazuo Tomioka, steht voll und ganz hinter dem Ensemble und gab Ostinati in Auftrag. Die Premiere fand am 11. Juni 2011 in der Maeda Hall in Mizonokuchi statt, dem Heimatort der Schule Senzoku Gakuen. Das Stück beginnt mit einem eindrucksvollen Paukensolo, bevor Blechbläser und Saxophon einsetzen. Der rhythmische Puls bleibt konstant unter einer feurigen, nachdrücklichen Musik. Eine pentatonische Melodie bildet sich nach und nach heraus, während die Musik an Heftigkeit verliert und sanfter wird. Die anfänglichen Ostinati im Schlagwerk kehren zurück und so endet der erste Satz des Werkes in einer der Eröffnung ähnlichen Stimmung. Der zweite Satz ist lieblich und melodiös. Er beginnt mit einem langen Abschnitt für die Saxophone in Moll. Dann erscheint das gleiche Thema in Dur und durchläuft eine Entwicklung; die Musik baut sich zu einem majestätischen orchestralen Forte auf, das in seiner Klangfülle an eine Orgel erinnert. Dann kehrt das Thema in seiner ursprünglichen Moll-Tonart und in veränderter Instrumentierung zurück, um den Satz ruhig und friedvoll in einem e-Moll-Akkord enden zu lassen. Il pourrait paraître surprenant qu’un ensemble japonais puisse commander une pièce pour orchestre de fanfare, puisque l’on rencontre surtout ce type de formation en Belgique, aux Pays-Bas et au Luxembourg, ainsi qu’en France et en Suisse. Senzoku Gakuen, l’une des plus grandes et plus prestigieuses académies de musique du Japon, compte une grande variété d’ensembles et d’orchestres. En 2006 s’y est ajouté un orchestre de fanfare fondé par Sotaru Fukaishi, un professeur d’euphonium qui pensait qu’il était nécessaire d’offrir de plus larges possibilités aux cuivres de la région. Depuis qu’il avait assisté au World Music Contest de Kerkrade (Pays-Bas), plusieurs années auparavant,Fukaishi se prit de passion pour le son chaud et généreux de l’orchestre de fanfare, une formation atypique au Japon. Jan Van der Roost a favorablement adhéré cette nouvelle initiative, tandis que Manu Mellaerts collabora avec les deux hommes afin de concrétiser certains projets. Le professeur Kazuo Tomioka, doyen du collège de musique, soutint vigoureusement l’orchestre et commanda Ostinati. La création de l’oeuvre fut donnée le 11 juin 2011 au Maeda Hall de Mizonokuchi (Kawasaki), où se trouve Senzoku Gakuen. La pièce débute avec un impressionnant solo de timbales précédant l’entrée des cuivres et des saxophones. La pulsion rythmique est constante, la musique est énergique et de caractère affirmé. Une mélodie pentatonique émerge graduellement, alors que la trame musicale diminue d’intensité et s’adoucit. L’ostinato la percussion revient fréquemment et la première partie de l’oeuvre se termine dans un climat semblable celui du début. Le deuxième mouvement, doux et romancé, débute avec un long passage en mode mineur joué par les saxophones. Le même thème apparaît alors en mode majeur et se développe peu peu ; la musique s’intensifie pour arriver un majestueux et orchestral forte dont les sonorités rappellent celles d’un orgue d’église. Puis le thème revient sa tonalité mineure d’origine avec un changement d’instrumentation qui mène.
SKU: BT.DHP-1115084-120
SKU: BT.DHP-1053899-140
Hymne an die Nacht is a deeply moving theme by the master composer Ludwig van Beethoven. It is taken from his Sonata No. 23 in F minor, Op. 57 (Appassionata), which he composed between 1804-1806. This theme originates from the second movement of this famous sonata which Beethoven himself considered his best work in this genre. The passion of this sonata inspired Michael Bilkes to make this beautiful arrangement. Hymne an die Nacht is een ontroerend thema van meestercomponist Ludwig van Beethoven. Het is afkomstig uit zijn sonate nr. 23 in F-mineur, opus 57 (Appassionata), die hij componeerde in 1804-1806. Dit thema komt uithet tweede deel van deze beroemde sonate, die door Beethoven zelf werd beschouwd als zijn beste. Het inspireerde Michael Bilkes tot het schrijven van deze mooie bewerking.Die Hymne an die Nacht ist ein bewegendes Thema aus der Sonate Nr. 23 in f-Moll, op. 57 (Apassionata) von Ludwig van Beethoven, welche er in den Jahren 1804-1806 komponierte. Das hier verwendete Thema ist aus dem zweiten Satz dieser berühmten Sonate, die seit jeher gerne zu vielen festlichen Anlässen gespielt wird. Michael Bilkes ließ sich davon zu dieser schönen Bearbeitung inspirieren. Hymne an die Nacht (Heil’ge Nacht, o gieße du) est un lied passionné du grand compositeur Ludwig van Beethoven. La ligne mélodique est extraite du second mouvement de la célèbre Sonate pour piano n° 23 en Fa mineur Op. 57 dite « Appassionata » (1804-1806) que Beethoven lui-même considérait comme sa plus grande. Inspiré par ce chef-d’œuvre d’émotion, Michael Bilkes en a réalisé un arrangement gracieux et harmonieux. Hymne an die Nacht (Hei’ge Nacht, o geisse du) è un canto appassionato del grande compositore Ludwig van Beethoven. La linea melodica è tratta dal secondo movimento della celebre Sonata per piano n. 23 in Fa minore Op. 57 detta “Appassionata†(1804-1806) che Beethoven stesso considerava come la più riuscita. Ispirato da questo capolavoro, Michael Bilkes ha realizzato un armonioso arrangiamento per banda.
SKU: FZ.50504
12.50 x 14.00 cm inches.
Anne Fuzeau Classique propose to discover our facsimiles' music in CD. The complete bicentennial edition of the works of Frederic Chopin on facsimile. Alex Szilasi plays on authentic PLEYEL piano. 19 Valses : 1 - KK IVb no. 11 (a-moll - A minor - La mineur) - 1'54''. 2 - KK IVa no. 13 (Asz-dur - A flat major - La bemol) - 1'25''. 3 - KK IVb no. 12 (E-dur - E major - Mi majeur) - 2'23''. 4 - KK IVa no. 14 (Esz-dur - E flat major - Mi bemol majeur) - 2'21''. 5 - KK IVa no. 15 (e-moll - E minor - Mi mineur) - 2'58''. 6 - KK IVb no. 10 (Esz-dur - E flat major - Mi bemol majeur) - 1'56''. 7 - Op. 18 Grande Valses Brillante (Esz-dur - E flat major - Mi bemol majeur) - 6'02''. 8 - Op. 34 no. 1 Grande Valses Brillante (Asz-dur - A flat major - La bemol) - 5'56''. 9 - Op. 34 no. 2 Grande Valses Brillante (a-moll - A minor - La mineur) - 6'23''. 10 - Op. 34 no. 3 Grande Valses Brillante (F-dur - F major - Fa majeur) - 2'33''. 11 - Op. posth. 69 no. 2 (h-moll - B minor - Si mineur) - 3'34''. 12 - Op. posth. 70 no. 1 (Gesz-dur - G flat major - Sol bemol majeur) - 2'17''. 13 - Op. posth. 70 no. 2 (f-moll - F minor - fa mineur) - 1'41''. 14 - Op. posth. 70 no. 3 (Desz-dur - D flat major - Re bemol majeur) - 2'31''. 15 - Op. 64 no. 3 (Asz-dur - A flat major - La bemol) - 3'21''. 16 - Op. posth. 69 no. 1 (Asz-dur - A flat major - La bemol) - 3'47''. 17 - Op. 64 no. 1 (Desz-dur - D flat major - Re bemol majeur) - 1'57''. 18 - Op. 64 no. 2 (cisz-dur - C sharp minor - Ut diese mineur) - 3'54''. 19 - Op. 42 Grande Valse (Asz-dur - A flat major - La bemol majeur) - 4'02''. Trois Ecossaises : 20 - Op. posth. 72 no. 3 (D-dur - D Major - Re majeur) - 1'05''. 21 - Op. posth. 72 no. 4 (G-dur - G Major - Sol majeur) - 0'37''. 22 - Op. posth. 72 no. 5 (Desz-dur - D flat Major - Re bemol majeur) - 0'37''.
SKU: BT.DHP-0991578-216
Norwegian composer Edvard Grieg (1843-1907) wrote a lot of songs, several of which Jacob de Haan has arranged for ensemble of variable strength. The songs are: Fremad! Fremad!, Stille Nu! and Fola, Fola, Blakken. It has been arranged for beginner bands and can be played with a minimum of four players (+ percussion). Jacob de Haan arrangierte drei Lieder von Edvard Grieg und fasste sie in einer dreiteiligen Suite für ein vierstimmig variables Ensemble oder Blasorchester mit optionalen Mallet- und Klavierstimmen zusammen. Die verschiedenen Charaktere der einzelnen Teile - von majestätisch über melancholisch-traurig bis zu ausgelassen-fröhlich - stellen Ihr Orchester auf die Probe. Ein höchst interessantes Werk, in dem viele Facetten Norwegens musikalisch dargestellt werden!Edvard Grieg (1843-1907) a délibérément choisi de donner ses œuvres une touche norvégienne et nordique très personnelle. La notoriété de plusieurs de ses œuvres a dépassé les frontières de la Scandinavie. Ainsi, le Concerto pour piano en La mineur (1868) et la musique de scène Peer Gynt (1876) ont été salués par les mélomanes du monde entier. Edvard Grieg a également composé un grand nombre de mélodies, chansons et lieder. Jacob de Haana choisi d’arranger trois de ces chansons : Fremad!, Fremad!, une chanson au caractère majestueux ; Stille Nu!, plus mélancolique en raison de sa tonalité mineure et Fola, Fola, Blakken, unallegro plein de gaieté qui vient conclure cette petite suite en trois parties.
SKU: BT.DHP-0991578-015
Norwegian composer Edvard Grieg (1843-1907) wrote a lot of songs, several of which Jacob de Haan has arranged for ensemble of variable strength. The songs are: Fremad! Fremad!, Stille Nu! and Fola, Fola, Blakken. It has been arranged for beginner bands and can be played with a minimum of four players (+ percussion). Edvard Grieg heeft een onuitwisbare invloed op de Scandinavische muziek gehad. De drie Noorse liederen die in dit stuk zijn verwerkt - Fremad! Fremad!, Stille Nu! en Fola,Fola,Blakken- zijn representatief voor het Noorsemuzikale karakter. Jacob de Haan heeft de liederen vakkundig bewerkt voor esembles met een variabele instrumentatie. Omdat ze zorgvuldig zijn georkestreerd voor moeilijkheidsgraad 2, is Norwegian Songs ook voor jonge orkestentoegankelijk. De rijke instumentale kleuren blazen deze aansprekende nummers nieuw leven in!Jacob de Haan arrangierte drei Lieder von Edvard Grieg und fasste sie in einer dreiteiligen Suite für ein vierstimmig variables Ensemble oder Blasorchester mit optionalen Mallet- und Klavierstimmen zusammen. Die verschiedenen Charaktere der einzelnen Teile - von majestätisch über melancholisch-traurig bis zu ausgelassen-fröhlich - stellen Ihr Orchester auf die Probe. Ein höchst interessantes Werk, in dem viele Facetten Norwegens musikalisch dargestellt werden!Edvard Grieg (1843-1907) a délibérément choisi de donner ses œuvres une touche norvégienne et nordique très personnelle. La notoriété de plusieurs de ses œuvres a dépassé les frontières de la Scandinavie. Ainsi, le Concerto pour piano en La mineur (1868) et la musique de scène Peer Gynt (1876) ont été salués par les mélomanes du monde entier. Edvard Grieg a également composé un grand nombre de mélodies, chansons et lieder. Jacob de Haana choisi d’arranger trois de ces chansons : Fremad!, Fremad!, une chanson au caractère majestueux ; Stille Nu!, plus mélancolique en raison de sa tonalité mineure et Fola, Fola, Blakken, unallegro plein de gaieté qui vient conclure cette petite suite en trois parties.
SKU: DZ.DZ-4280
ISBN 9782898521973.
Câ est un beau voyage aux travers des tonalités que je vous propose avec ces deux pièces.La première Le chemin de croix expriment les 14 tableaux de la Passion du Christ par lâintermédiaire dâun simple arpège et de 14 tonalités différentes. Les 12 tonalités mineures qui débutent lâÅuvre de façon parfaitement naturelle (ré, la, mi, si, fa#, do#, sol#, ré#, sib, fa, do, sol) sont suivi par deux tonalités majeures (ré et la) qui viennent conclurent lâÅuvre comme une triomphante délivrance.La deuxième pièce Labyrinthe reprend le même principe, mais de façon différente. Avec un autre arpège et des tonalités majeures et mineures qui sâenchainent en sâalternant dâune façon naturelle par le biais dâune légère mutation, nous égarant dans les méandres des tonalités, pour enfin nous retrouver dans le ton original, nous délivrant ainsi de ce grand labyrinthe (do, lam, ré, sim, mi, do#m, fa#, ré#m, lab, fam et do).Jâespà re que les découvreurs de ces pièces auront le même plaisir que jâai eu à les composer pour eux.Francis KleynjansItâ s a beautiful journey through the tones that I offer you with these two pieces.The first The Stations of the Cross express the 14 scenes of the Passion of Christ through a simple arpeggio and 14 different tones. The 12 minor keys which begin the work in a perfectly natural way (D, A, E, B, F#, C#, G#, D#, Bb, F, C, G) are followed by two major keys (D and the) who come conclude the work as a triumphant deliverance.The second piece Labyrinthe uses the same principle, but in a different way. With another arpeggio and major and minor tones which follow one another alternating in a natural way through a slight mutation, leading us astray in the meanders of the tones, to finally find ourselves in the original tone, we thus delivering from this great labyrinth (do, lam, re, sim, mi, do#m, fa#, re#m, ab, fam and do).I hope that the discoverers of these pieces will have the same pleasure that I had in composing them for them.Francis Kleynjans.
SKU: BU.EBR-A031
ISBN 9790560150956. 8.58 x 12.48 inches.
La collection ANACROUSE offre aux pianistes novices et confirmés un large choix d’œuvres classiques, allant de la Renaissance à l’époque moderne.Proposer tout à la fois des « incontournables » du répertoire classique et des pièces de compositeurs parfois oubliés, toutes d’une valeur pédagogique indéniable, tels sont les objectifs que nous nous sommes fixés. Chaque pièce, vendue à l’unité, a fait l’objet d’un travail éditorial attentif, tant sur le plan de l’établissement du texte musical que de sa gravure, afin de garantir aux musiciens les conditions indispensables aux plaisirs tirés du commerce fréquent de ces œuvres.Les partitions sont proposées sous la forme d’ouvrages traditionnels (feuillets papier), et disponibles également par téléchargement. L’impl ication créative de Schubert dans l’écriture du lied l’entraîne à interagir avec d’autres formes compositionnelles. C’est dans cet esprit qu’il faut apercevoir l’apparition de pièces courtes pour piano comme les Impromptus, Kavierstücke, Moments musicaux. Du point de vue historique, Schubert n’est pas le premier à composer sur ce genre mais il lui donnera ses premières plus belles pages.Les six moments musicaux de Schubert sont des pièces brèves pour piano dont l’interprétatio n requiert approximativement un peu moins de trente minutes. L’élaboration de ses pièces renferme de nombreux points énigmatiques, mais on sait que leurs créations s’échelonnent entre 1823 – date de la parution de « l’allegro moderato » – et 1827 – date de l’édition de ces six moments musicaux.Cette œuvre est constituée de : Moderato n°1 en ut mineur, Andantino n°2 en fa mineur, Allegro moderato n°3 en fa mineur, Moderato n°4 en ut dièse mineur, Allegro Vivace n°5 en fa mineur, Plainte d’un troubadour n°6 en la bémol majeur. Ce dernier a été également publié séparément en 1824.L’allegro moderato appelé communément « l’air russe » est la plus célèbre des six petites pièces. Malgré le fait que son plan soit assez distinct et formel, sa conception ne respecte plus une architecture rigoureuse, ce qui contribue à laisser libre arbitre à l’imagination harmonique et mélodique du musicien. Cette petite pièce est chargée d’exprimer des moments psychologiques par l’alternance d’instants vifs et rythmés très contrastés qui oblige finalement une souplesse formelle.Schubert invite les pianistes à partager cet instant musical par une grande concentration psychologique à travers un décor atmosphérique continuellement en mouvement.
SKU: BU.EBR-A042
ISBN 9790560151137. 8.58 x 12.48 inches.
La collection ANACROUSE offre aux pianistes novices et confirmés un large choix d’œuvres classiques, allant de la Renaissance à l’époque moderne.Proposer tout à la fois des « incontournables » du répertoire classique et des pièces de compositeurs parfois oubliés, toutes d’une valeur pédagogique indéniable, tels sont les objectifs que nous nous sommes fixés. Chaque pièce, vendue à l’unité, a fait l’objet d’un travail éditorial attentif, tant sur le plan de l’établissement du texte musical que de sa gravure, afin de garantir aux musiciens les conditions indispensables aux plaisirs tirés du commerce fréquent de ces œuvres.Les partitions sont proposées sous la forme d’ouvrages traditionnels (feuillets papier), et disponibles également par téléchargement. Composée en 1796, cette sonate n°20 est dite également sonate facile comme la sonate n°19 en sol mineur opus 49 n°1.Son écriture précède la première sonate de cet opus 49. Malgré la difficulté d'éditer sa partition chez des éditeurs allemand, la sonate n°20 parut finalement à Vienne en 1805 au Bureau de l'art et de l'industrie.Cette sonate se caractérise par une grande simplicité dans l'écriture, mais montre plus d'originalité dans le traitement compositionnel que la première sonate de l'opus 49. Luminosité, profonde grâce et richesse dans le développement du thème sont représentés dans cette deuxième sonate. Elle se compose de deux mouvements comme dans la première : un Allegro ma non troppo et un Tempo di Menuetto.Le deuxième mouvement est un menuet d'une grande originalité. Il utilise un thème d'une chanson populaire des pays rhénans sur un ton accueillant d'une grande gaieté. Il faut noter que Beethoven aime particulièrement ce thème car il l'a employé dans d'autres oeuvres comme dans son septuor opus 20 et l'Adagio de son Trio opus 11.Dans la sonate n°20 figurent les prémices des grandes difficultés des 32 sonates que propose Beethoven. Facile et intéressante au niveau de l'écriture, cette pièce amènera le pianiste à entrer dans les méandres profonds de l'esprit du compositeur.