Langue : Français
Les séries de recueils Je commence... mais pas tout seul (8 morceaux) puis, pour des niveaux plus élevés, Je continue... mais pas tout seul (12 morceaux), ont pour objectif de proposer aux petits musiciens en herbe un répertoire ludique, progressif et original à plusieurs, venant en renfort des ouvrages didactiques incontournables de l'apprentissage. Une sorte de récréation musicale à savourer entre élèves, en classe ou en audition, avec la complicité bienveillante du professeur.L'auteur, Yves Callier, figure emblématique de la Formation musicale au sein du Conservatoire de Marseille pendant de très nombreuses années tout autant que musicien émérite dans des formations de musique actuelle, a su trouver dans ces compositions ou arrangements les accents vivants et modernes d'une musique séduisante et susceptible de plaire au plus grand nombre. / 2 ou 3 Flûtes
SKU: DZ.DZ-4308
ISBN 9782898522253.
Foll owing a recent experience on the jury of a guitar competition, I noted with great pleasure that Giorgio Mirto, with whom I had shared the role of juror, wanted to celebrate the experience of the competition - during from which we discovered that we had had a great affinity of thought - with something which could endure over time and not evaporate as often happens in short and occasional meetings between musicians. He did it as a true composer, which he is, and dedicated to me a very beautifully crafted Suite to which I allowed myself to collaborate at least formally, by suggesting titles for the four movements. This is how Suite n.1 was born, a piece that does not strictly respect the formal rules of the Baroque era, but reinterprets and reuses them in a new key. The work's obvious late Baroque inspiration led me to find titles that invited the performer to delve deeper into the work's aesthetic inspiration. So I suggested to Giorgio that he title the four movements with something that linked their content to four greats of the 18th century. German masters. The prelude has thus become from Eisenach because of its sometimes improvised Bach-like atmosphere, the second movement, vaguely toccata, speaks an organ language in the manner of Buxtehude (who lived in Lübeck), the slow movement has a Handelian quality - and Handel was born in Halle - and the last movement, far from being a true Chaconne, undoubtedly has the latter's taste for variation and ostinato, typical traits of Telemann who lived in Magdeburg. The cities that appear in the titles are therefore indelible to the authors cited. Furthermore, one should not think that the style of the work is in any way German, given that Giorgio Mirto expresses himself in a very joyful language that synthesizes modality with minimalism, all seasoned with a a nod to Pink's progressive rock Floyd. or a Mike Oldfield... The result of this mixture of ideas, inspirations and styles is a work that personally I never tire of reading and rereading, for the freshness that emanates from it and for the climate expressive which rises, nourishing itself with full efficiency. We ultimately cannot ignore that the note B, the one which marks in a minor way some of the most expressive works of the guitar repertoire, from the study of Sor which made generations of students fall in love with the guitar, until to that of Frank Martin's Four Pieces via La Catedral di Barrios, is the modal fulcrum of the entire Suite: it is true that the Prelude begins with a clear chord in E minor and lingers on an open ending in A minor , but it almost seems that the initial E serves as a launching pad for a continuation of the work in which the dominant, that is to say the B, is the true musical North, the pole star which guides us in the other three movements until the end of the Chaconne de Magdebourg. I wish Giorgio and our Suite great longevity and a favorable destiny in the complex and complex world of contemporary guitar composition. And I thank him again, flattered by his very kind dedication.FRANCE SCO BIRAGHIAu lendemain d'une récente expérience au sein du jury d'un concours de guitare, j'ai constaté avec grand plaisir que Giorgio Mirto, avec qui j'avais partagé le rôle de juré, souhaitait célébrer l'expérience du concours - au cours de laquelle nous avons découvert que nous avions eu un grand affinité de pensée - avec quelque chose qui pourrait perdurer dans le temps et ne pas s'évaporer comme cela arrive souvent lors de rencontres courtes et occasionnelles entre musiciens. Il l'a fait en véritable compositeur, ce qu'il est, et m'a dédié une Suite d'une très belle facture àlaquelle je me suis permis de collaborer au moins formellement, en suggérant des titres pour les quatre mouvements. C'est ainsi qu'est née la Suite n.1, une pièce qui ne respecte pas strictement les règles formelles de l'époque baroque, mais les réinterprèt e et les réutilise dans une nouvelle tonalité. L'inspiration évidente du baroque tardif de l'à Âuvre m'a amené àtrouver des titres qui invitaient l'interprète àapprofondir l'inspiration esthétique de l'à Âuvre. J'ai donc suggéré àGiorgio de titrer les quatre mouvements avec quelque chose qui reliait leur contenu àquatre grands du XVIIIe siècle. Maîtres allemands. Le prélude est ainsi devenu d'Eisenach en raison de son atmosphère parfois improvisée àla Bach, le deuxième mouvement, vaguement toccata, parle un langage d'orgue àla manière de Buxtehude (qui vivait àLübeck), le mouvement lent a un Qualité haendélienne - et Haendel est né àHalle - et le dernier mouvement, loin d'être une véritable Chaconne, a sans doute le goût de cette dernière pour la variation et l'ostinato, traits typiques de Telemann qui vivait àMagdebourg. Les villes qui apparaissent dans les titres sont donc indélébiles aux auteurs cités. De plus, il ne faut pas penser que le style de l'à Âuvre soit en aucune façon allemand, étant donné que Giorgio Mirto s'exprime dans un langage très joyeux qui synthétise la modalité avec le minimalisme, le tout assaisonné d'un clin d'à Âil au rock progressif Floyd de Pink. ou un Mike Oldfield... Le résultat de ce mélange d'idées, d'inspirations et de styles est un ouvrage que personnellement je ne me lasse pas de lire et de relire, pour la fraîcheur qui s'en dégage et pour le climat expressif qui monte, se nourrissant de plein efficacité. On ne peut finalement pas ignorer que la note B, celle qui marque de manière mineure certaines des à Âuvres les plus expressives du répertoire de guitare, depuis l'étude de Sor qui a fait tomber amoureux de la guitare des générations d'étudiants, jusqu'àcelle de Frank Martin Quatre Pièces via La Catedral di Barrios, est le point d'appui modal de toute la Suite : il est vrai que le Prélude commence par un accord clair en mi mineur et s'attarde sur une fin ouverte en la mineur, mais il semble presque que le mi initial sert de une rampe de lancement pour une suite de l'à Âuvre dans laquelle la dominante, c'est-à-dire le B, est le véritable Nord musical, l'étoile polaire qui nous guide dans les trois autres mouvements jusqu'àla fin de la Chaconne de Magdebourg. Je souhaite àGiorgio et àë notre û Suite une grande longévité et un destin favorable dans le monde complexe et complexe de la composition contemporaine pour guitare. Et je le remercie encore, flatté de son très aimable dévouement.FRANCESCO BIRAGHI.
SKU: BT.BMP8095417
A lot is known about the American composer Leroy Anderson. This son of Swedish immigrants played the piano, organ, accordion, trombone, tuba and double bass. He spoke several languages fluently and graduated from Harvard with first-class honours.While on military service, the army also commissioned him to write a manual on Icelandic grammar.He already started writing musical arrangements as a student, and from his 30th year arranged and composed for the Boston Pops Orchestra. Such melodiesas Serenata, The Typewriter, Sleigh Ride and Bugler�s Holiday made him world famous. His best-known work, Blue Tango, reached number one in the US charts in 1952, and it sold more than a million copies. In 1975, a year after hisdeath, he was given a star at the Walk of Fame in Hollywood.Most of his works last no longer than three minutes, about the maximum length of a single at that time. One work that lasts longer is his 1953 Piano Concerto in C for piano and orchestra.The first performance was in Chicago, conducted by the composer and with Eugene List at the piano. However, after three performances he was no longer happy with the work and withdrew it. He always intended to revise it, but never got round to it. Itwas only in 1989 that the Anderson family decided to republish the work.This three-part composition is on the one hand characterised by a careless elegance, but on the other one can hear the influence of Rachmaninoff, Copland, Gershwin, and evenBeethoven and Mozart, as well as the Viennese classics.Anderson used the sonata form for the first movement. It ends with a cadenza that carries us on into the second part (in e minor). The third part is a typically cheerful American folk dance in2/4 time, a so-called Hoe Down, with a lilting, lyrical passage as its middle section. At the end comes a solo passage followed by a rapid close.In this piano concerto, Anderson combines a rigidly classical form of composition with simple andappealing themes and elements from light music. So this work is a perfect synthesis of light music and what is called serious music, in the same way as Gershwin�s Rhapsody in Blue. A work that can be played equally well in a concerthall, at an open-air concert or even a pop concert.Over de Amerikaanse componist Leroy Anderson is veel bekend. Deze zoon van Zweedse immigranten speelde piano, orgel, accordeon, trombone, tuba en contrabas. Hij sprak vloeiend verschillende talen en studeerde met grote onderscheidingaf aan Harvard en schreef tijdens zijn legerdienst in opdracht van het leger een handboek grammatica Ijslands.Al in zijn studententijd begon hij met het maken van arrangementen, en vanaf zijn 30ste arrangeerde en componeerde hijvoor het Boston Pops Orchestra. Melodieën zoals Serenata, The Typewriter, Sleigh Ride en Bugler's Holiday maakte hem wereldberoemd. Zijn bekendste werk Blue Tango stond in 1952 op nummer één in de VS Charts, ener werden meer dan een miljoen exemplaren van verkocht. Een jaar na zijn dood in 1975 kreeg hij een ster op de Walk of Fame in Hollywood.Zijn meeste werken duren niet langer dan drie minuten, ongeveer de maximumduur van een singletoen. Een werk dat wel langer duurt, is het pianoconcerto in C voor piano en orkest uit 1953. Het werd in Chicago gecreëerd onder zijn leiding met Eugene List aan de piano. Na drie uitvoeringen echter, was hij niet meer tevredenover zijn werk en trok dit terug. Hij had zijn leven lang de intentie het te herwerken doch kwam er niet meer toe. Pas in 1989 besliste de Anderson Familie zijn pianoconcerto toch opnieuw uit te geven.Dit driedelige werk wordtenerzijds getypeerd door een zorgeloze elegantie, maar anderzijds zijn invloeden van Rachmaninoff, Copland, Gerschwin en zelfs Beethoven en Mozart alsook de Weense klassiekers te horen.Voor de eerste beweging, past Anderson de sonatevormtoe. Op het einde volgt een cadenza die ons in het tweede deel (in mi klein) voert. Het derde deel is een typische Amerikaanse, vrolijke volksdans in 2/4, een zogenaamde Hoe Down met als middengedeelte een zangerige, lyrischeÜber den amerikanischen Komponisten Leroy Anderson lässt sich vieles berichten: Der Sohn schwedischer Immigranten spielte Klavier, Orgel, Akkordeon, Posaune, Tuba und Kontrabass, sprach neun Sprachen fließend, absolvierte mit einemMagna-cum-laude-Absc hluss die Harvard Universität und verfasste während seiner Militärzeit im Zweiten Weltkrieg für die amerikanische Armee eine Grammatik des Isländischen. Schon während seiner Studentenzeit begann er zu arrangieren, ab Mitte der30er Jahre des letzten Jahrhunderts arrangierte und komponierte er für das Boston Pops Orchestra. Aus seiner Feder stammen so bekannte Werke der leichten Muse wie Serenata, The Typewriter, Sleigh Ride oder Bugler�s Holiday. Sein wohlbekanntestes Stück, Blue Tango, wurde als erste Instrumentalkomposition über eine Million Mal verkauft und belegte im Jahr 1952 Platz 1 der US-Charts. Für seine Verdienste um die Schallplattenindustrie erhielt er ein Jahr nach seinem Tod einenStern auf dem Walk of Fame in Hollywood.Charakteristisc h für seine Werke ist die Dauer: die meisten sind rund drei Minuten lang � mehr passte nicht auf den damals gebräuchlichen Tonträger, eine Singleschallplatte. Nur wenige seinerKompositionen sprengen diesen Zeitrahmen. Dazu gehört sein Konzert C-Dur für Klavier und Orchester. Er komponierte es 1953, die Uraufführung fand unter seiner Leitung und mit Eugene List am Klavier im selben Jahr in Chicago statt. Da Anderson mit demWerk aber nicht zufrieden war, zog er es im Sommer 1954, nach nur drei Aufführungen, wieder ein. Er hatte zeitlebens die Absicht, es zu überarbeiten, allein, es kam nicht mehr dazu. Erst 1989 entschied sich die Anderson-Familie dazu, dasKlavierkonzert wieder zu veröffentlichen.Das dreisätzige Werk zeigt die Unbeschwertheit und Eleganz, die Andersons sämtliche Kompositionen auszeichnen. Dennoch findet man darin auch Anklänge an Komponisten wie Rachmaninoff, Copland, Gershwin, undeben Beethoven und Mozart, sowie die Wiener Klassiker. Der erste Satz folgt der Sonatenhauptsatzform. An seinem Ende steht eine Klavierkadenz, die direkt in den langsamen zweiten Satz (in e-Moll) überleitet. Der dritte Satz schließlich ist einwaschechter Hoe Down, ein fröhlicher amerikanischer Volkstanz im 2/4-Takt, in dessen Zentrum aber eine lyrisch-gesangliche Passage steht. Eine weitere Solo-Kadenz führt das Werk in einen spritzigen Schlussabschnitt.In seinem Klavierkonzertvereinigt Anderson einen klassisch-traditionellen Form- und Kompositionsstil mit Elementen der Unterhaltungsmusik und eingängigen Melodien, die schon immer sein Markenzeichen waren. Daher bildet dieses Werk eine perfekte Synthese von ernster undleichter Musik. Es passt � wie beispielsweise auch George Gershwins Rhapsody in Blue � gleichermaßen in einen vornehmen Konzertsaal, wie auch zur zwanglos-lockeren Atmosphäre einer sommerlichen Open-Air-Veranstaltung oder einesPops-Konzertes.< br>Nous savons beaucoup de choses sur le compositeur américain Leroy Anderson. Ce fils dimmigrants suédois jouait du piano, de lorgue, de laccordéon, du trombone, du tuba et de la contrebasse. Il parlait couramment plusieurs langues et était diplômé avec grande distinction de Harvard. Pendant son service militaire, il écrivit un manuel de grammaire islandaise commandé par larmée.Étudiant, il avait déj commencé faire des arrangements et dès l ge de 30 ans, il arrangeait et composait pour le Boston Pops Orchestra. Des mélodies telles que Serenata, The Typewriter, Sleigh Ride et Buglers Holiday lui valurent une renommée mondiale. Son uvre phare, Blue Tango, fut numéro un descharts américains en 1952 et se vendit plus dun million dexemplaires. Un an après sa mort en 1975, il eut droit son étoile sur le Walk of Fame Hollywood.La plupart de ses uvres nexcèdent pas trois minutes, soit peu près la durée maximale dun single lépoque. Son concerto en ut pour piano et orchestre de 1953 est quant lui plus long. Il fut créé Chicago sous sa direction avec Eugene List au piano. Après trois exécutions, Anderson nétait toutefois plus satisfait de son travail et le retira. Toute sa vie, il eut lintention de le remanier mais ne le fit pas. Ce nest quen 1989 que la famille Anderson décida de tout de m?me rééditer son concerto pour piano.Cette uvre en trois parties se caractérise par son élégance nonchalante mais aussi par linfluence de Rachmaninoff, Copland, Gershwin et m?me de Beethoven et Mozart, ainsi que des classiques viennois.Pour le premier mouvement, Anderson opte pour une sonate. la fin, une cadence nous conduit la deuxième partie (en mi mineur). La troisième partie est une danse populaire joyeuse et typiquement américaine en 2/4, une Hoe Down avec un passage lyrique et mélodieux en son milieu. la fin, un solo est suivi par une clôture rapide.Dans son concerto pour piano, Anderson unit une composition pure et classique des thèmes beaux et simples, sans oublier des éléments de la musique légère. Cette uvre.
SKU: BT.BMP8091417
SKU: BT.1237-06-070-MS
ISBN 9789043123259. 9x12 inches. English-German-French-Dut ch.
Starting a band is always an adventure. Once like-minded, music-loving people have gathered to form a group, it can start. But, wait - there’s still something missing: the music!New music groups whose members do not have much experience on their instruments have special demands. They need not-too-difficult pieces which focus on playing together, and lead quickly to that most motivating of achievements: the band’s first performance.Begin the Band is perfectly designed with these demands in mind. Each book in the series contains four entertaining, great-sounding arrangements and original compositions in pop and jazz styles, with added scope to improvise. Each piece consists ofa vocal part, three accompaniment parts and an easy part for wind players, all in four different keys: C, B flat, E flat and C bass. In addition, there are parts for piano/keyboard/bass and guitar (with chords) as well as drum kit and percussion. All the parts can be combined in any way you like, to form a pop band, jazz combo and so on. The minimal ensemble consists of a vocal part (sung or played by a wind instrument) and one accompanying instrument. Let the adventure begin!Includes songs by: Joss Stone, Christina Aguilera and many more Een ideale uitgave voor gelijkgezinde muziekliefhebbers die pas een band hebben opgericht - of van plan zijn een band te beginnen. Nieuwe muziekgroepen waarvan de leden nog niet veel ervaring met hun instrument hebben, stellen specialeeisen. Ze hebben eenvoudige stukken nodig die zijn gericht op samenspel en leiden tot de zo motiverende beleving van het eerste optreden. Begin the Band is toegesneden op deze eisen. Elk boek van deze serie bevat vieronderhoudende, goed klinkende arrangementen en originele composities in de muziekstijlen pop en jazz, met de mogelijkheid tot improvisatie. Elk stuk bestaat uit een zangpartij, drie begeleidingspartijen en een ‘easy part’, steedsin C, Bes, Es en C-bassleutel. Er zijn aanvullende partijen voor piano/keyboard/basgitaar en gitaar (met akkoorden), evenals voor slagwerk en percussie. Alle partijen zijn te combineren voor elke denkbare bezetting, van popgroeptot jazzcombo, enz. De minimale bezetting omvat de zangpartij (gezongen of gespeeld door een blaasinstrument) en een begeleidingsinstrument. Laat het avontuur maar beginnen!Die Gründung einer Band ist immer ein Abenteuer. Haben sich erst genügend musizierfreudige Gleichgesinnte zusammen gefunden, kann es losgehen. Aber halt - etwas fehlt noch: die Musik! Neue Bands, deren Mitglieder nicht allzu viel Erfahrung auf ihren Instrumenten mitbringen, haben besondere Bedürfnisse. Leichte Stücke sind gefragt, die den Schwerpunkt auf das Zusammenspiel legen und schnell zum motivierenden Erfolgserlebnis der Gruppe führen: dem ersten gemeinsamen Auftritt! Begin the Band ist genau auf diese Bedürfnisse zugeschnitten. Jedes Buch dieser Reihe enthält vier unterhaltsame, gut klingende Bearbeitungen und Originalkompositionen in den Stilen Pop undJazz, die auch Gelegenheit zur Improvisation bieten. Zu jedem Stück gibt es eine Gesangsstimme, drei Begleitstimmen und einen Easy Part, das Ganze jeweils im C-, B-, Es- und im C-Bassschlüssel. Dazu kommen Stimmen für Gitarre und Bassgitarre (mit Akkorden), sowie für Schlagzeug und Percussion. Alle Stimmen sind beliebig für zahlreiche verschiedene Besetzungen ergänzbar - von einer Minimalbesetzung aus Gesangsstimme (auch von einem Blasinstrument spielbar) mit einer Begleitung, über eine Popband bis hin zur Jazzcombo und vielem mehr. Mit Liedern und Stücken von Christina Aguilera, Joss Stone, Gary Barone und Hans Kerkhoff kann das Abenteuer beginnen! Monter un groupe est toujours un défi captivant relever. Il suffit de trouver et réunir quelques musiciens passionnés ayant les mêmes go ts et l’aventure peut commencer. D’accord, mais qu’allez-vous jouer ? Les groupes fraîchement constitués dont les membres ont une expérience instrumentale limitée ont besoin d’un répertoire adapté ; des pièces simples axées sur le jeu en ensemble et qui permettent d’atteindre rapidement le but suprême: monter sur scène. Begin the Band a été conçu spécialement pour satisfaire ces exigences. Chaque recueil de cette collection contient quatre superbes arrangements et compositions originales dans les styles pop et jazz qui offrentun espace de liberté propice l’improvisation. Chaque pièce comporte une partie vocale, trois parties d’accompagnement et une version instrumentale de la ligne mélodique (version simplifiée de la partie vocale), le tout dans les tonalités Ut, Si b, Mib et Ut BC. Sont également jointes les parties pour keyboard/guitare basse, guitare (avec accords), batterie et percussion. En combinant les différentes parties selon votre choix, vous obtiendrez un groupe de rock, un combo de jazz ou tout autre formation. L’instrumentation minimale se constitue de la partie vocale (ou version instrumentale de la ligne mélodique) et d’une partie d’accompagnement. Que l’aventure commence ! Formare un gruppo è sempre una sfida accattivante. E’ sufficiente trovare e riunire alcuni musicisti appassionati e con gli stessi gusti e l’avventura può iniziare. D’accordo, ma cosa si suona? I gruppi formati da musicisti con una limitataesperienza strumentale, hanno bisogno di un repertorio adatto: brani semplici concentrati sull’esecuzione in gruppo e che permettano di raggiungere rapidamente l’obiettivo: esibirsi in pubblico. Begin the Band è stato concepito per soddisfare questeesigenze. Ogni raccolta di questa collezione contiene quattro superbi arrangiamenti e composizioni originali adatti all’improvvisazion e. Ogni brano comporta una parte vocale, tre parti di accompagnamento e una versione strumentale della lineamelodica (versione semplificata della parte vocale), il tutto nelle tonalit Do, Sib, Mib e Do �. Sono incluse anche le parti per tastiera/chitarra basso, chitarra (con accordi), batteria e percussioni. Combinando le varie parti a scelta,otterrete un gruppo rock, un combo jazz o altre formazioni. La strumentazione minima è costituita dalla parte vocale (o versione strumentale della linea melodica) e di una parte d’accompagnamento. L’avventura può iniziare! VFormare un gruppo è sempreuna sfida accattivante. E’ sufficiente trovare e riunire alcuni musicisti appassionati e con gli stessi gusti e l’avventura può iniziare. D’accordo, ma cosa si suona? I gruppi formati da musicisti con una limitata esperienza strumentale, hannobisogno di un repertorio adatto: brani semplici concentrati sull’esecuzione in gruppo e che permettano di raggiungere rapidamente l’obiettivo: esibirsi in pubblico. Begin the Band è stato concepito per soddisfare queste esigenze. Ogni raccolta diquesta collezione contiene quattro superbi arrangiamenti e composizioni originali adatti all’improvvisazion e. Ogni brano comporta una parte vocale, tre parti di accompagnamento e una versione strumentale della linea melodica (versione semplificatadella parte vocale), il tutto nelle tonalit Do, Sib, Mib e Do �. Sono incluse anche le parti per tastiera/chitarra basso, chitarra (con accordi), batteria e percussioni. Combinando le varie parti a scelta, otterrete un gruppo rock, un combojazz o altre formazioni. La strumentazione minima è costituita dalla parte vocale (o versione strumentale della linea melodica) e di una parte d’accompagnamento. L’avventura può iniziare! Formare un gruppo è sempre una sfida accattivante. E’sufficiente trovare e riunire alcuni musicisti appassionati e con gli stessi gusti e l’avventura può iniziare. D’accordo, ma cosa si suona? I gruppi formati da musicisti con una limitata esperienza strumentale, hanno bisogno di un repertorio adatto:brani semplici concentrati sull’esecuzione in gruppo e che permettano di raggiungere rapidamente l’obiettivo: esibirsi in pubblico. Begin the Band è stato concepito per soddisfare queste esigenze. Ogni raccolta di questa collezione contiene quattrosuperbi arrangiamenti e composizioni originali adatti all’improvvisazion e. Ogni brano comporta una parte vocale, tre parti di accompagnamento e una versione strumentale della linea melodica (versione semplificata della parte vocale), il tutto nelletonalit Do, Sib, Mib e Do �. Sono incluse anche le parti per tastiera/chitarra basso, chitarra (con accordi), batteria e percussioni. Combinando le varie parti a scelta, otterrete un gruppo rock, un combo jazz o altre formazioni. Lastrumentazione minima è costituita dalla parte vocale (o versione strumentale della linea melodica) e di una parte d’accompagnamento. L’avventura può iniziare! VFormare un gruppo è sempre una sfida accattivante. E’ sufficiente trovare e riunirealcuni musicisti appassionati e con gli stessi gusti e l’avventura può iniziare. D’accordo, ma cosa si suona? I gruppi formati da musicisti con una limitata esperienza strumentale, hanno bisogno di un repertorio adatto: brani semplici concentratisull’es ecuzione in gruppo e che permettano di raggiungere rapidamente l’obiettivo: esibirsi in pubblico. Begin the Band è stato concepito per soddisfare queste esigenze. Ogni raccolta di questa collezione contiene quattro superbi arrangiamenti ecomposizioni originali adatti all’improvvisazion e. Ogni brano comporta una parte vocale, tre parti di accompagnamento e una versione strumentale della linea melodica (versione semplificata della parte vocale), il tutto nelle tonalit Do, Sib, Mib eDo �. Sono incluse anche le parti per tastiera/chitarra basso, chitarra (con accordi), batteria e percussioni. Combinando le varie parti a scelta, otterrete un gruppo rock, un combo jazz o altre formazioni. La strumentazione minima ècostituita dalla parte vocale (o versione strumentale della linea melodica) e di una parte d’accompagnamento. L’avventura può iniziare!
SKU: BT.AMP-223-140
9x12 inches. English-German-French-Dut ch.
A Midwest Celebration is geschreven voor de Decatur Municipal Band uit Illinois in de Verenigde Staten, ter gelegenheid van het 150-jarig bestaan van dit orkest. Philip Sparke kreeg de opdracht een werk te schrijven dat rechtzou doen aan de lange geschiedenis van het orkest - met een weerspiegeling van het gevarieerde repertoire, dat bestaat uit traditionele kost, zoals ouvertures en marsen, maar dat ook nieuwe, originele werken en arrangementen bevat.A Midwest Celebration is gebaseerd op de populaire negentiende-eeuwse orkestouvertures van componisten als Berlioz, Verdi en Suppé.Für den schwungvollen Auftakt dieser Hommage an ein Blasorchester, das Traditionelles und moderne Originalwerke in seinem Repertoire vereint, nahm sich Philip Sparke die Ouvertüren eines Berlioz, Verdi oder Suppé zum Vorbild. Dem setzte er als zweites Thema eine heitere Melodie entgegen, die durch verschiedene Teile des Blasorchesters gereicht und weiterentwickelt wird, bevor sich im Höhepunkt beide Ideen treffen und das Werk beenden. Le Midwest est une vaste région du centre des États-Unis, entre la Côte Est et l'Ouest américain. Fondé le 19 septembre 1857, l’Orchestre d’Harmonie Municipal de Decatur (Illinois, États-Unis) est une des plus anciennes formations civiles américaines. Depuis sa création, l’orchestre n’a jamais cessé de participer activement la vie florissante de la cité, se produisant lors de concerts en intérieur ou en plein air, de parades ou de certains événements spéciaux. la demande de Jim Culbertson, directeur musical de l’orchestre, Philip Sparke fut chargé d’écrire une pièce qui illustre la longue et riche histoire de la formation travers un répertoire varié qui s’étend de l’universclassique avec ses ouvertures et marches jusqu’aux œuvres originales et arrangements d’œuvres récents.A Midwest Celebration s’inspire de quelques célèbres ouvertures orchestrales du XIXe siècle écrites par de grands compositeurs tels que Berlioz, Verdi et Suppé. L’introduction est florissante. Tout s’apaise lorsqu’apparaît une mélodie aux courbes harmonieuses, jouée par les cors, les clarinettes et les saxophones. Mais peine commence-t-il se développer que le thème est brutalement interrompu par l’intervention des trompettes qui ouvrent un vertigineux passage Vivace, illuminé par des fanfares brillantes (cuivres) et une profusion d’éléments d’ornementation (bois). Les cors reprennent l’exposition de la mélodie initiale soutenus par la douceur ondulante des fl tes. Soudain, les lignes mélodiques du Vivace resurgissent et balayent la musique pour progresser vers leur intensité maximale, point de rencontre entre les deux thématiques qui mènent le composition vers sa conclusion.
SKU: BT.AMP-223-010
SKU: BT.DHP-1115250-140
The Soldier’s Wife is a short and simple piece commissioned by the Singapore Ministry of Education. It was originally intended as a compulsory piece for the 2012 Singapore Youth Festival. Because many school bands in Singapore are incomplete, the composer was specifically asked to create a work that could equally be played by a limited ensemble—which explains various doubled and optional parts. The warm tones of a melodic passage open this short work: the wife of the wooden soldier sings a kind of lullaby. This lyrical section is followed by a more powerful part which is, however, based on the same melodic material. The rhythm, syncopated at times, infuses thissection with a particular energy. The harmony, too, has some surprising turns—and we must never lose sight of the restrictions imposed by the limited level of difficulty of the piece. Although the work begins softly and sweetly, much more ‘feminine energy’ is projected by the close. The Soldier’s Wife is een kort en eenvoudig werkje dat is geschreven in opdracht van het Singaporese ministerie van Onderwijs. Het was aanvankelijk bedoeld als verplicht werk voor het Singapore Youth Festival 2012. Omdat veelschoolorkesten in Singapore een onvolledige bezetting hebben, kreeg de componist het nadrukkelijke verzoek om het werk zo vorm te geven dat het ook met een beperkt ensemble uitgevoerd kan worden: dat verklaart een aantal verdubbelingenen instrumenten ad libitum.Een warme, melodische passage opent dit korte werkje: de vrouw van het - houten - soldaatje zingt als het ware een wiegeliedje. Nadat dit lyrische deel is afgerond, volgt een energieker gedeeltedat qua melodisch materiaal op dezelfde bouwstenen is gebaseerd. De hier en daar gesyncopeerde ritmiek verleent dit deel een bijzondere energie, en ook harmonisch zijn er een paar verrassende wendingen - waarbij rekening is gehoudenmet de beperkingen die verbonden zijn aan werken voor dit muzikale niveau. Begon het werkje zacht en liefelijk, aan het slot is er heel wat meer ‘girl power’ voelbaar!The Soldier’s Wife ist ein kurzes, einfaches Werk, das im Auftrag des Bildungsministeriums von Singapur geschrieben wurde. Es war zunächst als Pflichtstück für das Singapurer Jugendfestival 2012 gedacht. Da viele Schulblasorchester in Singapur unvollständig besetzt sind, bat man den Komponisten ausdrücklich, das Werk so zu gestalten, dass es auch mit einem begrenzten Ensemble gespielt werden könne: Dies erklärt einige Verdopplungen und optionale Instrumente. Eine warm klingende, melodische Passage eröffnet dieses kurze Werk: Die Frau des - hölzernen- Soldaten singt eine Art Wiegenlied. Nach diesem lyrischen Abschnitt folgt ein kraftvollerer Teil, der aber aufdemselben melodischen Material aufbaut. Der hier und da synkopierte Rhythmus verleiht diesem Teil eine besondere Energie und auch harmonisch gibt es einige überraschende Wendungen - wobei immer an die auferlegten Beschränkungen durch den Schwierigkeitsgrad gedacht werden muss. Ist das Werk zu Beginn noch leise und lieblich, ist zum Schluss doch schon wesentlich mehr weibliche Energie“ spürbar...! The Soldier’s Wife (L’épouse du soldat) est une pièce courte et simple commandée par le Ministère singapourien de l'Education. Cette œuvre a été initialement écrite comme pièce imposée pour le Festival de la Jeunesse se déroulant Singapour en 2012. Comme de nombreuses formations scolaires présentent quelques lacunes au niveau de certains pupitres, Jan van der Roost a été sollicité afin de composer une œuvre qui pourrait également être jouée par une formation incomplète - ce qui explique le doublement de certaines parties et les voix optionnelles.Cette œuvre concise débute par une chaleureuse et expressive mélodie : la femme du soldat chante une sorte deberceuse. Ce passage lyrique est suivi d’une partie plus puissante qui est, cependant, basée sur le même matériel thématique. Le rythme, parfois syncopé, insuffle cette partie de l’œuvre une énergie toute particulière. La trame harmonique, elle aussi, subit quelques surprenantes contorsions sans jamais dépasser les limites imposées par le degré de difficulté de la pièce. Cette composition commence doucement et gentiment, et se termine par un motif empreint d’un dynamisme singulièrement féminin. “Guarda, è la moglie del soldato di legnoâ€! All’inizio, canta una dolce ninnananna, che precede una sezione più potente dai ritmi sincopati e con sorprendenti cambiamenti di armonie. The Soldier’s Wife inizia in modo calmo e dolce per poi trovare un’energia tipicamente femminile verso il finale. The Soldier’s Wife è un brano breve e semplice, perfetto anche per formazioni a organico ridotto grazie alle parti raddoppiate e opzionali.