Τ’ ἀκρογιάλι Νίκος Καμπᾶς Θυμοῦμαι, χθὲς ἐκοίταζα τὴ θάλασσα νὰ τρέχη καὶ τ’ ἀκρογιάλι τὸ ξηρὸ μὲ κύματα νὰ βρέχη. Σήμερα ὅλα ἥσυχα, καὶ τώρα τ’ ἀκρογιάλι κατάξηρο ἁπλώνεται καὶ διψασμένο πάλι. Εἶναι ἡ μοίρα του: ζωὴ μιὰ μέρα νὰ τοῦ δίνει ἡ θάλασσα καὶ αὔριο νεκρὸ νὰ τὸ ἀφήνη. – Γιατί δακρύζω; – Ἄχ, γιατὶ σὲ μοιάζω, ἀκρογιάλι• τὴ μία μέρα μ’ ἀγαποῦν καὶ μὲ ξεχνοῦν τὴν ἄλλη.